فرید بھنڈار

ناظم حکمت

ادھی رات

بس اخیری

کنڈکٹر ٹکٹ کٹیائے میرا

گھر میرے لئی نہ کوئی ماڑی خبر ہور اے نہ کوئی کھانا اعلےٰ

گھر مینوں نہ ہوون پیا اڈیکدا اے

اوہدے ول پیا جاناں

کوئی اداسی نہیں، کوئی ڈر نہیں

وڈے ہنیر دا گھیر پیا تنگ ہوندائے

ہُن میں دُنیا نوں تک سکناں

سہج سوَلی اکھیں

ہُن مینوں یاراں دے کیتے ہتھ دا کوئی اچنبھا نہیں

دست پنجے وِچ لُکیا چاقو ہُن مینوں حیران نہیں کردا

دشمن مینوں اُشکل نہیں ہُن دے سکدے

اوہناں دی ہُن مینوں نہیں پوہندی کوئی

میں وڈیاں وڈیاں ناواں دے جنگل وِچوں

لنگھ آیاں کہاڑا چائی

کیڈے سوکھے ڈھے گئے نیں سارے

جیہڑیاں گلاں دا پک سی مینوں

پرکھ جوکھ مُڑ ڈِٹھیاں نیں

شُکر اے گھنیاں تے سچیاں ای نکلیاں

آپنے آپ نوں ایڈا نچنت میں کدی نہیں جاتا، ایڈا واندا

وڈا ہنیرا گھیرا گھتی آوندا اے

ہُن میں دُنیا نوں سہج سوَلی اکھیں تک سکناں

اچیتیں بِیتے وِچوں کوئی خشبو آوندی اے

کوئی لفظ کوئی ہتھ آوندائے میرے ول

لفظ دوستی دا اے

سوہندی اے خشبو

ہتھ وِچ ہتھ اے پیار دا

چیتا مینوں ہُن اداس نہیں کردا

یاداں کولوں مینوں گِلا نہیں کوئی

ہُن کسے وی گل دا کوئی گِلا نہیں

اپنے ہر ویلے دُکھدی داڑھ جیہے دِل دا وی نہیں

وڈا ہنیرا گھیرا پیا گھتیندا اے

لکھیاراں والا ٹھاہ ٹھہیہ نہیں کوئی

سر تے بھر بھر بوکے لوءدے پاوناں

ہُن میں سورج تک سکناں

اکھاں نہیں انھیاں ہوندیاں

سوہنے توں سوہنا کُوڑ وی مینوں ہُن بھرما نہیں سکدا

(ہے تے گل افسوس دی بھاویں)

لفظ میری مت مار نہیں سکدے

نہ اپنے نہ ہور کسے دے

ایہہ ہُن حال اے میرے گلاب

موت ہُن اصلوں نیڑے ہے

دُنیا ایڈی سوہنی اے جیڈی کدے وی ناہی

دُنیا میرا پہراوا ہا

ہُن میں کپڑے لاہوناں پیا

ریل دی تاکی وِچ ساں ہُن سٹیشن تے ہاں

گھر ساں بوہے آن کھلوتاں

بوہا کُھلا اے

آون پروہنے

دُونے پیارے نیں ہُن مینوں

دُھپ دا سیک ککیرا اے نِت نالوں

برف چِٹیری اے نِت نالوں