پِچھلیوں پِچھلی صدی دا بُرخا پائی
مُونہوں ذرا کِھسکائی
جو ماں لگی اوہ جاندی اے
دل اوہدے وِچ آندی اے
نویاں کالیاں بُرخیاں وڑیاں جو ایہہ کُڑیاں بالن پئیاں
سو میں بال نہ سیکاں
تھن خالی ہو گئے
ڈِھڈ ہویا ڈھیری
بند بِیڑ ملوانی پاکن دے
جھٹ میں کھول نہ ویکھاں
اکھیاں آہندیاں نیں ‘‘کر توبہ
ایہہ کھیال پڑھ لین تے خبرے سنگھی نونہہ دے مارن تینوں
پِیڑ سریر جو پالے’’
نی کملِیو
نہ اَوڑ نوں میں برسات کراں؟
بُرخے بوری آٹا ہویا تن من ہووے نہ چاک دی چُوری؟
سرگھی مُکن تے آئی جے نی
نہ سِر پرنے کھلہار ایہہ دینہہ وت رات کراں؟