ہن تے کِیڑاں ای
گُوڑھے جامنُوں کھمب دو لائی وتدیاں نیں،
آ اُڈ اندر وڑِیاں نیں ادھ چیترے،
جَھڑیاں ہوون کِسے رُکھوں سبھیارے
فرشاں تے پئیاں سرکدیاں نیں کھمب کھول کے،
کیہڑی چوگ اَدِسنی
چا پئیاں کِتھائِیں کھڑدیاں نیں،
کل جاپیا مینوں
چڑھن اِک پیر میرے تے لگی اے،
جُتی ہلا جد پرانہہ میں اپنے ولوں کریناں
اوہ مِدھی گئی اے
فرش نال فرش ہوئی اے
جھورا جیہا مینوں لگا
گھڑی پرت جاں ویہناں
سرک اوہ آہندی اے پئی
ایہہ بانہیں کھمب نہیں تینڈے؟
اساں نُوں مِدھ جُھر نہ
کھول سَرک سنگ ساڈے