جمیاں پلیاں چھپّر وستی
مومبتیاں
غزل محلیں آن شمع بن بلیاں
اِک دِن کُجھناں
در درواجے منگن آیاں وِچوں پچھاتی
واج تِنہاں دی
جیہناں بنا ایتھے گھلیاں
ہِک دُوجی نوں پچُھن لگیاں مومبتیاں
ایہہ جگ کِس دائے نی
اساں کون ہاں اڑیو
کیہ اے کار اساڈی
بُجھ بَل پُچھدیاں اپنے آپ نوں
ننگے پیریں نِکل محلوں گئیاں
چاتی فصل دے ککھ کنڈیاں دی
راہ وچ کنّیں ہیک پئی
‘‘چھان ہویا ہُن چھج نی
کل نوں اج کرئیے’’
ڈُھکیاں نیڑے
موم رہی نہ بتیاں ککھ نہ کنڈے رہے
لگی ہُن بُجھدی نہیں
اِنجن1 ہوئے پِھردے نیں گھراں بزاراں والے
1 - اِنجن: اگ بجُھاون والے انجن-