فرید بھنڈار

ہے گل ایہہ سَن بتالی دی

کالے پانی قید میں کٹ گھر آیاں

اوہ کوٹھے لاہوندی اے

گھر نہ ہووے کوئی

تاں کڈھ پکوڑے مینوں نال کھواندی اے

رتنی ناں اے

رنگ سلُونا

شکل کبوتر جنگلی

گھر نہ ہووے کوئی

کول میرے بہہ جاندی اے

ہاں جی، کرو نہ قید کہانی

دسناں میں: کیویں گئے اساں کِتھے کرن مجُوری

مُڑ کیہ کرن کیوں پرتے

اکھاں رتنی دِیاں ہوندیاں ہور ای جاندیاں نیں

اِک دِن سُندی ہتھ میرا پھڑ چُمدی اے

ہس آکھناں ‘‘رتنی

پڑھی لِکھی تُوں ہوندیوں

ویاہ میں تیرے نال کر لینا سی’’

‘‘آہو سٹھ ورھے سٹھیائے جیل ہنڈائے نال ای

ساری عمر میں رہنا سی’’

گوڈیاں وِچ سِر دے اوہ ہسدی آہندی اے

اِک شام گھر آیاں تے ویکھاں نُکرے لگی رووے

کیہ گل ہوئی اے رتنی

اکھاں پُونجھ مُسکائی ‘‘کُجھ نہیں’’

‘‘دس تے سہی کیہ رَولائے کُڑئیے

گھر ہو آئی ایں؟’’

ہسدی اُٹھ کھلوتی

‘‘چل ویاہ ہُن تیرے نال کراواں 

لِکھیا پڑھ آئی آں 

ایہہ جیل جہان تُوں بَھن نِکلیں

میں اگلا سبق پڑھاواں’’