نکیاں ہوندیاں توں
میرا وکھرے اندر وچ رہن کدیں نہیں ہویا
سَون پڑھن میرا جتھے ہونا
اوہا ای ہونا لانگھا ہوراں اندراں دا
ایس عُمرے وی جِس اندرے میں بہہ پیا پڑھناں
کیہڑا ایتھے اوہلا کپڑے بدلن دا ہے میرا
اوسے وچ ای آلائے آٹے دانے دا
روز کوئی مائی کوئی بابا
"اوہو"کر کھنگھ لنگھ کولوں دی جاندی جاندا اے
خیراں مائی لُون دالے آلے چوں ڈھوندی
اِک دِن ہس پئی:"کوئی نہیں
اساں وی ساری لانگھیاں وچ لنگھائی اے
ورھے دی ساں میں نِکی ماسی کُچھڑ
لُدّے ہانے پِنڈ اساڈے ونڈ رولا جدوں آیائے
وڈھے گئے کوئی نس گئے لُکدے
ماسی میری سردار دی گھر والی ہو بچ گئی سنے میرے
ہُن ماں ماسی،سردار پیو
چونہہ ورھیاں دی ہوئی تے ماسی فوجی کڈھ لیائے ایدھر
میں وی ڈھاکے
مگرے اوہ پئیو روندا آیا اگلیاں دھک پِچھانہہ نوں کیتا
پر دسو تُسیں
بندہ لانگھا ای نہیں چِت چیتے دا
وکھرے اندر دا بُھس تے قبر بناؤندائے پکی
اُپر ناں لِکھاؤندائے
ہد ماس مُڑ کیڑ مکوڑوں لنگھدا
فصلاں نوں آ لگدائے
نہیں؟
لُدے ہانے: لُدھیانے-
ڈھاکے: ڈھاک (وَکّھی) اُتے-