تقریر چڑھی تے چڑھدی گئی
کناتاں پاٹ گئیاں
تمبُو تَمبا ٹُنگ اسمانِیں چڑھن لگ پیا
اُٹھ کُوکیا چھوہر اِک خلقت وِچوں
''گُڈا بو''،
دو اُٹھ دوڑے،
چار ہور، چھے ہور
مُڑ سارے،
جلسہ جلُوس ہو گیا،
اسمانیں تکدے بھَجدے شہر دے لوک
گلی بزاریں کِھنڈ گئے،
پِنڈاں دے وگ پِنڈ گئے،
اِک بُڈھڑا بیٹھا رہ گیا،
علامہ بولی گئے
مُڑ اِک دم چُپ کر بُڈھڑے کول گئے:
''بابا، واحد صاحبِ قلب و نظر تُسیں ہو
بڑی تعظیم اے میرے دِل وِچ تُہاڈی''
بُڈھڑا اُٹھ کول ہو آہندائے
''ایہناں لُٹ کے تمبو تیرا چڑھایا لِیراں کر چھڈنائے
تُوں پِنّاں مینوں دے چھڈ
گنڈھ گُنڈھ ٹپری واس کِسے نُوں دے دئیے،
نالے کناتاں، ہا،
ہمب گئیاں نی اگّا پِچھا ڈھکدیاں
تروپے چار مار ایہہ وی گھر جاون''