جِیبھ اوہدی نُوں کوئی روگ نہیں
گل کریندا نہیں رُکدا
وت لفظ کِسے تے کیوں اڑ پھس
تھتھلاون لگدائے،
لفظ وی کوئی خاص نہیں
کدے کوئی کدے کوئی،
جِس ویلے اُستاداں حسابِیں
پڑھن لِکھن تے آیا
اڑیکے نِکل گئے،
فر فر جِیبھ،
قلم جَھر جَھر،
اِک راتِیں اچیتی سُتّا اُٹھ کھلوتا:
’ایہہ واج کیہی پئی سردی اے‘
’میں تے دبیلی ہور گئی آں‘
پچُھیؤس دس وت کیویں اُدھرسیں؟
’جِیون جیہڑا کر پیا جِیونائیں
ایہنوں اجیون کردے
میں تھان سدیویں لاہ تینوں مِلساں‘