تھڑے اُتے
مگنُو ونگاری نال گل شپّے دی
میں آکھیا، اج مِٹی دے گولے وٹ وٹ دھردے او کول پئے
ایہہ بمب نیں جگ ڈھاون لئی
اکے گیند نیں گول کراون لئی؟
اکھے گِنو تے سہی، شاہ شپّا ہڑَپّہ،
پنج ای رنگ نیں پرِتھمی دے
مِٹی پانی واء اگ اگاس،
پرِتھمی سنگ پئے وتدے نیں
اپنے اوہدے سُرجن دوالے،
پنج ای اَنگلاں نیں ہتھ ساڈے دِیاں
مِٹی دے گولے وٹن دا ہُنڈر ای سِکھیا اے ایہناں،
یا ایہا ای لیکھا اپنا
ایہناں لِکھیا اے-
بِینِیئے پِھینیئے تُوں نہیں جاندی مگنُو ونگاری نُوں
نہ نُورِئیے فتُورِئیے تُوں،
نہ ای پتہ اے ایہدا شَونکی بُرجُو نُوں،
میرا یار پُرانا اے،
پھیرا کدے کدار ای پاوندا اے ایدھر،
کل سویرے آیائے دوپہریں پرت گیائے،
مگنُو ناں ایہدی چھیڑ ای آہی
مگن جو رہندائے ہر ویلے
اپنی وچاری دھاری دی ورتوں وِچ،
ایہدے لیکھے ونگار ونگار ای اے
رل مِل کرنی
ہوئی وگار نہ ہوون دینی اے،
کلّا نہیں
ایانے سیانے نال پیا سُرت سار کریندا اے سانجھی،
بہتا تے لوک مخول ای کردے نیں
گل کرن دا ول جو اوَلّا ہویا
پر کُجھ مُنڈے کُڑیاں کول وی آ بہندے نیں
کھیڈاں ایہدیاں ویکھن لئی،
نُورِئیے فتُورِئیے جاوِیں کدِیں تاں ویکِھیں -
پتہ دسّو میں ہُنے جانی آں بھاء،
بہو اجے،
ایہہ مِٹی دے گولے چھڈ گیائے تیرے لئی
ٹوہ کے ویکھ نا ایہناں نُوں
انگلاں تیریاں پنج ای نیں
کہ پنجھی