فرید بھنڈار

اسیں لنگھدے بار چوں ٹھہر گئے

‘‘قبراں کیہیاں نیں ایہہ’’

مَیل خوری تیڑ ہری چَدّر گلوں ننگا کَھلا کوئی آکھدائے:

‘‘گدی نشین آہے

پیر اوجھڑاں وِچ جدوں راہ ڈھونڈن

گھاہ ہٹ ویندائے

پیراں والڑے منزلاں لنگھ جاندے

پَیڑ آوندیاں نوں راہے پاؤندے نیں،

ایہہ وی آئے

گدّی گھت کے ایتھے نشین ہو گئے

تِھڑکے دھڑکے نوں گنڈھ تویت دھاگے

موکھ جوڑ حویلیاں چاڑھدے گئے

کئیں پِیڑھیاں جھیڑیاں وِچ ہُٹیاں

کیہدا پَیڑ کیہڑا، اج کون وارث

کئیں قتل ہوئے

نسلو نسلی مقدمے شہر گئے

اساں ویکھدے آئے’’

‘‘تُساں کون ہو’’

‘‘گھاہ’’

‘‘گھاہ؟’’

‘‘ہا

پیر اوجھڑاں وِچ جدوں راہ ڈھونڈن

گھاہ ہَٹ ویندائے

مہندی پیراں نوں رنگ الوپ تھیندائے’’

‘‘پَیڑ دِسدے تے نہیں’’

‘‘ہوئیاں مُدتاں اساں اوہ کج دِتے

جاتا اساں ہُن منزلاں ہور ہوئیاں

جیہڑے آون اوہ راہ وی آپ کڈھن’’

اساں ٹُرن دی اگانہہ پئے سوچنے ہاں 

پرت ویکھنے ہاں 

اُتھاں کوئی وی نہیں

تیڑ ہری چَدّر

گلوں ننگا کَھلا