پہلی جھاکی
(دو گبھریٹیاں سواہر تے مہادی آئیاں نیں)
سواہر: ایہہ کیہڑی جُوہ وِچ آئے آں
مہادی: میں وی ایہا ای پچُھنی آہی تینوں سواہر
سواہر: پچُھ نا
ول کد پچُھنا ای
رات نُوں دینہہ پیا جھاکدا اے
مہادی: ویکھ نا سواہر
اِتھاں وی اوہا رُکھ نیں
جو ساڈے ول ہوندے نیں
ناں توڑے ہور ہوون
سواہر: بولی جو ہور ہوئی مہادی
مہادی: نہیں
بولی وی اوہا ای اے
پر سُننی ایہناں دی ہور اے
مِل ورتن وِچ نیڑ نویلی جاپدی اے،
ایہہ بھَلیاں دو پئیاں آوندیاں نیں
ایہناں نُوں پچُھنے آں
(دو پکی عُمر دِیاں سوانیاں آئیاں نیں کول)
سواہر: بیبی، ناں کیہ اے تُہاڈی ایس جُوہ دا؟
(جیہنوں پچُھیوس اوہنے آن دوہاں نال جپھیاں پائیاں نیں)
اوہ: سواہر جی، جو تُساں رکھو اوہا
سواہر: میرا ناں وی جو تُساں رکھیا اوہا ای اے
اوہ: اساں تے رکھ لیا اے دِل اپنے وِچ،
سوہنیاں جِبھاں دا بولیا دِلاں وِچ لہہ جاندا اے
اوہ: میں آں بدانی تے نال اے میرے مدانی
اسیں جمن لاء توں کٹھیاں ہاں
(سارِیاں مُڑ گلوکڑی اِک دُوجی نُوں پائی اے)
بدانی: ایہہ جُوہ ہُن ساڈی وی اونی اے جِنی تُہاڈی
(اگوں تھال چائی اِک جنی آئی اے- چَونہاں نُوں سَینتر کر کے اِک رُکھ ہیٹھ بہایوس تے تھال وِچکار دھر کے آپ وی نال بہہ گئی اے)
اوہ: (سواہر تے مہادی نال) میں آں چُھہالی- اسیں سارِیاں پراہونیاں ہاں اپنے ایس گھر وِچ، مجمان اِک دُوجی دِیاں (ساریاں نُوں کھواندی اے تے آپ وی رل کھاوندی اے)
اسیں وی اوویں ای اِتھائیں آئیاں ہاں جیویں تُسیں - ایہہ اسیں ساریاں رل رِدھیا اے رُکھاں تے رُکھاں اُتے بیٹھیاں پکّھواں نال
دُوجی جھاکی
(سواہر تے مہادی اِک رُکھ ہیٹھ بیٹھیاں گلاں پئیاں کریندیاں نیں)
سواہر: بُرکی مُونہہ وِچ جدوکی پائی اے
میں اوس دیہاڑے
جُون میری وٹ گئی اے
مہادی: میری وی
سواہر: ہُن ہر جی اِتھاواں
مینوں اپنا عاشق جاپدا اے
مہادی: میں اپنی معشوق ہاں ہُن آپے
سواہر: رُکھ وی پتر وی اوہناں دے سُک پاہیاں تے بھانگڑے پاوندے عجب ترنگاں ماندے نیں پئے
مہادی: ککھاں دِیاں وی اکھاں ہُن مستانیاں ہوئیاں پئیاں نیں
سواہر: کیہ اے جو اِتھائیں پکدا تے کھویندا اے پیا
مہادی: واء وِچ رچیا ہویا اے کوئی نشِیلا دارُو
(دو جنے لٹک مٹک کے جُھمردے کولوں لنگھے نیں، تُرت پرت کے نال آ بیٹھے نیں)
سواہر: کِدھر پئے ویندے آہو
اِک: کِتے وی نہیں
دُوجا: تُساڈی تک سانُوں پرتایا اے
سار تھئی اے
اِتھاں ای اساں آونا ہا
پہلا: میں آں وجد، تے ایہہ جے سجد
گیت لگن دا
بُلاں تے بدھا
کھول تُہاڈے ساہویں دھرنائے
(دوئے گاوندے نیں)
وِچھڑ کے پھاوے ہوئے پئے ساں
ہُن مِلن کلاوے ڈھل ڈھل
ساوے ہوونے آں پئے
دُوجا: تس بے وس کریندی پئی آہی
مُدتاں دی
اپنیاں تھناں چوں نینہہ دا سِیر
ہُن چوونے آں پئے
(سواہر تے مہادی اُٹھ نچیاں نیں)
باہوڑ اِتھائیں
تھیاں ہاں وجدی
ایس مسیتے ساہ گِھنن
ہُن سجدا اے ساڈا
(ہتھ پھڑ اِکدوجے دا
چارے جی جُھمرے نیں گاوندے
ہور وی جنیاں جنے رلے نیں)