بیٹھا پیا لکھیندا اے لِکھیار،
بُوہا کُھلیا اوہ آئی اے
کر سلام بہہ گئی اے کول:
”پنجھی ورھے پہلوں دی گل اے
مِلی آں جدوں تُہانُوں،
گئی تدوکی
ہُن آئی آں،
وڈیاں وڈیاں صُوفیاں دے ہتھ پیر چُم چُم کے
پچُھدی آئی آں جِیون دے چالے،
پِیندی آئی آں دِتے اوہناں دے پیالے،
کُجھ نہیں اَوہڑیا
ہر دم تُھڑدا ای سہی ہویا اے کُجھ،
ہُن سِر پِیڑ ہنڈاونی آں پئی
بڑے علاج کرائے نیں
نہیں جاندی،
اج دُعا کراون آئی آں تُہاڈے کول“
”مِلو نا واء نُوں
جیہڑی ساہ تُہانُوں دیندی اے
کُسیلی کیوں تھئی اے،
مِلو نا بھا نُوں
جیہدا پکایا کھاندے کھویندے او
جاچو مَیلی کیوں تھئی اے،
مِلو مِٹی نُوں
جیہدے تے ٹُردے آئے او
پچُھو اوہنوں تلے تُہاڈیاں پیراں دے
اوہدے اُتے تال مِلاپی کیوں نہیں وجیندے“
اُٹھ کے تاکیوں باہر ویکھن لگ پئی اے،
مُڑی اے
مُونہہ اوہدا ہور ہویا اے:
”سُن کے ای ایہہ سِر پِیڑ کِتے ٹُر گئی اے“
”سُن کے نہیں،
اپنے آپ چوں نِکل ویکھ کے“