کل تھڑے توں لاہ کے کر پاسے
بِینی پِھینی تے اوہ گاجو ناساں چَوڑی
مینوں آہندیاں نیں
بھاء شپیا اسیں دفتر گھر بزار
ہوئیے جُپیاں وِچ ضرورِیاں دے
شوق آپنے دی ہوئیے کھیڈ بھاویں کِتے کھیڈدیاں
ماسی سرگھی دی ایہہ اچیتڑے آ پلّہ ٹُھنگدی او
کیہڑی؟
دوئے اِک دُوجی سِر پاون پئیاں
ناجو دس نا توں
بِینی تُونہیں سُنا
اوکھا ہو میں آکھناں
دونویں پاء دھمال بزار گاؤ
ٹُھمکے مار ادِسنے ہسدیاں ایہہ سُنا گئیاں جے:
''رُکھ پشُو پکُھو گھاہ کِیڑ اننت
تت ست مخلوق دا جوء جُولے
اُپج کُل دی جَتھ ملوان کَھڑدا
کر وست سَودا منڈی ڈاہوندا اے،
ہتھیں سار ونجا کے اپنا اوہ
اوبھڑ ہو گھر اپنے آوندا اے،
دھرتی مام تے کُل جِیا جُون دی ہوئی
جُولا مَلّ دا ایہنے گلوں لاہونا اے
مل وان نوں وت انسان کرنا
آن بندیاں وِچ رلاونا اے،
مام کُل دی وت اُدھارنی اے
رس مان سائیُجڑے واس والا
ہِرکھ روگ وجوگ دُھپاونا اے''
دسو تُسیں ہُن خِلجی کلیجی بُرجُو، دس تُوں شَونکی
ایس ماسی تہاڈی دا میں کیہ کراں
تے ایہناں بھنیویاں اوہدیاں دا،
''بھاء میئیں گنڈوے نوں پُچھ ویکھو''
آہو یار ایہہ ہوئیاں تے جڑِیاں بُوٹیاں ای،
مہینے ترے تے گھٹو گھٹ لگنے ای نیں
ولدا میئیں ہوراں دا آونا اے،
ہوئیاں اوہ وی ترے
ترے تُساں وی ہوئے
لگ چھی مہینے نہ جان متے،
چلو ویکھنے آں