ول داکھ دی
سانجھی کندھ گوانڈھ دے اُتوں
اُلر اساں ول آئی
چروکی
مگھر سوکا لگنا چیتر آ مُکنا
لگ وساکھیں جیٹھ ہاڑ پک رسنے گُچھے
رنگ شربتی کھَٹ مِٹھ ساد سوادا
اج ساجھرے اُٹھ میں ویکھاں
پتراں نوں کیہ بنیاں
لمکے پئے نیں کن جیویں بقرعیدی بکرے
ٹہنیاں نویاں نِکلیاں اُڑ مُڑ گئیاں نیں
آ مائی حُسَیناں دسیائے
''کپ چھوڑی نیں مُڈھوں جیہناں دی آہی جائی
خبرے غیرت کھا گئے نیں
شہرت ، لازمی
جم پل ساڈے ویڑھے
کندھ ٹپ ساڈی
نالدیاں دے کوٹھے چڑھ بہنی
ایہہ ہوندی کون چڑیل اے
یا متے جاتا ہووے نیں
پھل ساڈا کیوں مُفتا لائے ہور کوئی
نالے بوہتا کُھل دِلا ای سانوں سمجھ نہ بیٹھن ایہہ نالدے
کِسے کیتی ان کیتی اپنی دی ویل نہ سمجھن ویل اساڈی نوں''
شیشے پونجھدی مائی حُسَیناں کری دلیلاں جاوے
اِچراں نوں دو پکھنو آئے نیں
چِڑیاں عام نہیں
ہور روا اے کوئی
اگے میں نہیں ڈِٹھے
واج کوئل نہ گُھگھی
ایہہ کوئی جوڑا ہے یا سنگ سہیل ہے آہری
کیہ کوئی آکھ سکے
اِکو ساہے بولی آئے نیں زور زور دی
ایہہ کاوڑ ہے وَین ہے جھورا؟
یا گل کائی ہور گویڑوں ساڈے باہری
کیہ کوئی آکھ سکے
''وکھری تے نہیں کوئی رُکھ پکھواں دی بولی
جے کوئی چاکھ سکے''
مائی حُسَیناں جاندی آکھ گئی اے