راتیں گجّیا گھنا پر وسیا نہیں
مُڑھکا متھیؤں جھاڑ کے ٹُر گیا اے،
دینہہ آن چڑھیا
دُھپ نِکلی اے،
کندھ ساہمنی ویکھناں تاکیوں میں
دو ہتھ پرے پہن کھڑی اے چھاں
اُتے چَپّا کُو دُھپ اے چُنی جیویں،
میری چھت اُتوں
بِلّی ہو پرچھانوڑی دُھپ ایہدی وِچ بیٹھ پُوچھل پئی پھیردی اے،
اچن چیت اُٹھی
چھال مار پرچھانویوں نِکل چڑھی کندھ چھانوڑی تے
کوٹھا لنگھ اوہدا پار لہہ گئی اے،
پیا سوچناں
ساڈِیاں کندھاں دے شرعی پہراوڑے وِچ
کِنّے ننگ پرچھانوڑے گلدے نیں پئے
کُھل وسّن دی تسّ جیہڑے لاہ نہ سکے،
سار اوہناں دی ہُن بِلّی نک نُوں ای ہے