”لؤ پُترو
کھیڈو اِتھائیں جِتنا جی اے،
بس اِک دھیان کرنا
آوندیاں جاندیاں نُوں
کھیڈ دا ای اِک رنگ جان کے
آون جاون دینا،
آپ وی خوش ہونا اوہناں نُوں ویکھ
اوہناں نُوں وی سُکھ پاون دینا
دو پَل کھیڈ چ رل لنگھن تے“
”اِک گل دسّو ماما جی
پُتر کیوں آہندے او سانُوں سبھ نُوں
دِھیاں کیوں نہیں“
”پچُھ لؤ سنگیاں نُوں
جے ساریاں نُوں منظور اے
تے میں دِھیاں ای آکھساں اگے توں“
”مُنڈیاں ساریاں تے ایہہ گل نہیں مننی
کُڑیاں نُوں چُھوہن دا
سواد تے اوہ پئے لیندے ای نیں،
پر آپ کُڑی ہو جِیون
تے مر جاون ہے اوہناں لئی،
گھوڑی تے چڑھ بیٹھن چھڈ کے
اوہنوں اپنے اُپر چڑھاون ہے“
”دسو وت کیہ کرئیے……
…… دسّو نا،……
سوچِیں کیہڑی پے گئے او“،
”سوچنی آں پئی، ہائے، ویلا کیویں اوہ کھیڈ لیائیے
سارے اِک رنگ ہو جائیے،
نہ کوئی بُڈھڑا نہ جوان
نہ انسان نہ حیوان
نہ کوئی بھارُو نہ کوئی سَوڑا،
مِٹھیاں وائیں وگن اننتر
مُک جاوے ایہہ ہُسڑ کَوڑا“