سیانے دَسدے تے آئے نیں
شاعری زوراوری نہیں ہوندی
پر بھیت دوہاں دا بعضے ویلے سمجھن اوکھا نہیں ہو ویندا؟
کوٹھے ٹَپن
نچ کے یار مناون
ڈھول سپاہی گھر آون
شاعری ہو سکدی اے زوراوری وی
پر دُکھ خلقت دا رو کے خلقت ونڈ لڑاون
پِیر مُلانے پُن کے گدّی مسِیتے لاون
دَھن نوں دَھن راج نوں سو سلوات سُنا کے
اوہدی دوکانوں داد پلیٹ منگاون
نِری شاعری ہوئی کہ خالی زوراواری
کہ دوویں اک ہو گئیاں
ایہہ سیانا نہیں کوئی سمجھیندا-