کم کل گھر دا سی
لنگھدی بزاروں چُچی موچن کول بہہ گئی آں،
نِکیاں ہوندیاں توں ہُن تائیں
کٹھیاں کھیڈیاں اسیں آئیاں،
اوہ دُکان تے پیو دی بہہ گئی
میں حاجی دے سِنمے ٹکٹاں ویچن لگ پئی،
میں اوہنوں چُچو لُچو آہنی آں
اوہ مونی دھرکونی مینوں،
کل گل میں اپنے گھر والے دی کراں پئی
’یار ایہہ''مَیں'' مرداں وِچ کِتھوں آن وڑی اے ایڈی‘
سِر مار مُسکاؤندی جُتیاں گنڈھدی رہی او،
اگوں کم کر گھر دا جاں میں پرتی آں
بند لفافہ مینوں پھڑایوس،
پتے دی تھاویں نِکا جیہا دھرکونا اُپر بنیا ہویا اے،
لے مونی ایہہ چِٹھی تیرے ناں دی آئی پئی او،
بہہ پڑھنی آں کھول لفافہ:
''’دِل دریا سمندروں ڈُونگھے‘
سُنیا تے ہوسی تُساں کدے،
اسیں اوہناں سمندراں دِیاں ہاں واسی،
مچھیاں ای نہیں کَچھ مَچھ وی ہاں،
مگر، بُلھناں،
''میں'' ناں ساڈا سانجھا اے،
ہر جی دا جی
گھر ہے ساڈا سارِیاں دا،
پالنِیاں ہاں اِک دُوجی نُوں
کھانِیاں وی ہاں اِک دُوجی نُوں اپنا آپا پالن لئی،
مَلّ دبَلّ رہریت دِیاں اساں جائیاں مائیاں
اوہا ساڈا دین دھرم ہے
اوہا جَرم کرم ہے،
جیہڑے ساڈا رُولا وٹاون آوندے نیں
اسیں اوہناں دا رُولا وٹا
سہج سبھا پرتاونیاں ہاں اوہناں نُوں،
پتہ وی نہیں نیں لگدا،
ساڈے شریکے وِچوں ای جا ہور ویاہی آوندے نیں،
کرا کرا ڈِھڈ اپنے آپ نُوں
آپے نویوں نویں جمائی آوندے نیں''
آہنی آں لُچو گھل ولدا ہُن میرے ولوں،
چُونڈھی وڈھ مینوں گلھ تے آہندی اے
''آکھیائے آر نُوں
بیٹھی اندر لِکھدی او پئی''