نِکو ناں سی بابے دا
ماما نِکو کہندے ساں
رشتے دار تے نہیں سی ساڈا
ساڈے گھر پر رہندا سی
کم اوہدا بس پھیرا ٹورا
جاں اوہ باغ چ بہندا سی
ساریاں ورگا ای سِر سی اوہدا
سارا بزار اوہنوں ڈھائی سِرِیا کیوں کہندا سی
اوس ویلے کوئی پُچھدا نہیں سی ایہو جیہی
جو ناں جیہدا وی پے گیا اوہو رہندا سی
اللہ بخشے مَنھّے کانٹی میرے یار نے
گُڈی کدیں چڑھائی نہ لُٹی
سانوں پُچھو کانٹی اوہنوں کیوں کہندے سو
کہندے ساں بس کہندے ساں
مامے نِکو گلی دے موڑ تے آونا
مِینے مُرمَرے آلے گاونا
‘‘ ساڈے ول وی پھیرا پاوے ڈھائی سِری سرکار کدیں’’
میم مینئیا مُرمَرے والیا اوئے
تیرے مُرمَرے توں زردا واریا اوئے
مامے ہیک لاوندیاں نکل جانا
باغ چ مامے دانا کھیڈنا بیت بولنے
راتیں گھر آونا
ماں میری نے روٹی دھرنی، دوہاں دِن دی کہانی کرنی
پھیر اسیں دوالے بہہ جانا
‘‘الف نال اوہو،
ب بیت بولاں’’
‘‘بیت نہیں ب بات سناؤ ماما سانوں’’
‘‘ب بیت بابات سناونا میں
سنو سُننی جے نہیں تے جواب بیلی’’
‘‘ ش شروع کرو تُسیں م ماما
ش شروع کرو’’
‘‘ بھا گاب بیلی تیرے پیو دا پیو
میرے پیو نالوں ودھ پیو میرا استاد برفی
سیل نکلے نیں
بھا گاب دے کُچھڑ آں میں بیلی
‘ نِکو تینوں عجائب گھر لے چلئیے’’
دروزیوں نکل انار کلی قطب دین ایبک وَل کُکَڑ گِرجا
ہائی کورٹ دے کول کھلو گئے نیں
بُت ویکھدے نیں
اِک ہتھ تلوار اِک ہتھ کانی
پچھانہہ دَھون بیلی گوڈا باہر جانی
مینوں کُچھڑوں لاہ کھلیاریا نیں
‘ پہلا لاٹ سی ایہہ پنجاب اندر’
‘بیلی نہیں پہلوں ٹُنڈا لاٹ آیائے’
‘جیہنے لاہیائے آن رَجِیت سنگھ نوں’
‘ ایہنے لاہیائے بھا، ٹنڈا پھیر آیائے’
‘ ٹُنڈا دو واریں آیائے ایہ وِچکار آیائے’
‘ ٹُنڈے کِسراں لاہیائے رجیت سئیاں’
ٹُنڈ پھیریائے بس،
‘ پہلوں ٹنڈ پِھردائے پھیر قلم تلوار’
‘ پھردا ٹنڈ ای اے قلم آکھو تے بھاویں تلوار آکھو’
ڈِٹھا گھر عجائب بالجبر بیلی
دِن پر رات مینوں اوہو یاد آوے
ہوش آئی جدوں ہتھ پیر کُھلے
اِک دن مَلکڑے سَرک دروزیوں باہر،
انار کلی قطب دین ایبک چَھڈ ککڑ گِرجا
ہائیکورٹ اگے تاہیوں خبر بیلی
اصلوں ہیٹھ اوہدے میں آن کَھلاں
گوڈا باہر اوویں، اوویں دَھون پچھانہہ
اِک ہتھ قلم اِک ہتھ تلوار
پیا مست ویکھاں
شاماں پے گئیاں
گھر پرتیاں ماں نے دھر لیا اے
کیہڑی سس کول رہیائیں کھیہہ کھانیا دَس
وِچ پے گیائے آن استاد برفی
‘ سانُوں مار، نہ مار دلبر یار جانی’
پاسے کر آہندائے
تُسیں اج دوپہر روپوش تھی گئے اسیں وِچ فراق بیمار جانی
ذرا سَیل دی دیو اخبار جانی
‘جِتھے لے گئے سو تُسیں اوہدے کول گیاں ہائیکورٹ اگے’
‘مُڑ کوئی ہویائے جواب سوال جانی؟
کڈھ قلم تلوار اوس پچھیائے جد ایہدے نال مننائیں ایہدے نال مننائیں’
مار پئی سو گئی سگوں کُھل گیا راہ
داء لگنا تے میں نکل جانا
شاماں پَینیاں تاں کِتے گھر آؤنا
استاد کہنا ‘میں قربان برفی، عشقِ بُتاں وِچ ٹُنڈ پھروا نہ بہیں’
بھا گاب گیا، استاد گیا
بالغ ہوئے اسیں جھاکے کُھل گئے
‘ کِتھے چلیائیں باؤ’
‘ہائیکورٹ بیلی’
‘کالا کوٹ کِتھے؟’
‘کپڑے لاہ دیندائے کوٹ پے جاندائے’
‘مال روڈناں سُنگھدائے ڈھائی سِریا’
دروزیوں نکل انار کلی قطب دین ایبک
کَٹ کُکڑ گِرجا مِقناطیس دے نال جا وجنا میں
ویلا آگیا محمد علی شوکت علی دا
کت پاؤ ولَیتڑے ساڑ سٹو
جان بیٹا خلافت پہ وار سٹو
دیو چندہ انگورہ، روندے سمرنا دے بال وے
گِگ ڈھیرو والی جدوں بزار نکلے
لازم بِلّا بَھوری مگرے مَمدلی شوکتلی ممدلی شوکتلی
چکی پھیردا جائے چھاتی گیڑدا جائے
ب بات چوں بات ویلا آگیا بس
مقناطیس دے جانا میں تپش چڑھنی
بیلی کون باندر سانوں کہن والا
ایہدے نال من جاؤ اوہدے نال من جاؤ
ایہنوں پِچھوں دی ت تلوار کرو
ق قلم کرو وارو وار کرو
تاہیوں خبر بیلی اِک دن رات سُتاں تاں کیہ ویکھناں
رَولا اے شہر اندر
کوئی ڈیہل جیہی
بھگت سنگھ خبرے علم دین غازی
دَڑ وَٹ کے نِکل گیاں
ویکھناں تے لارنس باغ وِچ آں
میرے وڑدیاں سار ای خبر پھر گئی لارنس ساب بہادر پیا آؤندائے
خاباں وِچ خبراں جیویں پِھردیاں نہیں
ٹُری جاناں میں جیدھروں اوس آونائے
ایہدھر سینت کدیں کدیں واج اوہدھر
خبردار گُل برگ اشجار بیلی
اچن چیت لگا اوہ تے آگیا اے
میں سُنگھدا سُنگھدا کول گیاں
نَر شیر جوان دستار گُنبد
لک تھان کمخواب سلوار بیلی
ریش نور تے نار رُخسار بیلی
اَکھاں بِلیاں نیں نالے گِلیاں نیں
‘ قُطب دین ایبک’
‘ یا خلیفۃالمسلمین تُرکی’
نہیں اوئے آگیا جے جیہنے آونا ہا
اِکدم اُنگلاں کناں وِچ دِتیاں سُو
بانگ دین لگا پیا کِلہدا اے
خبرے دِتیوس بانگ پر نکلی نہیں
اُنگلاں کڈھیاں کناں چوں پھیر بیلی
اِک ہتھ تلوار اِک ہتھ قلم
چِیک مارناں میں چِیک نکلدی نہیں
اوہ ہسیا اے
‘ابھی چِیکتے ہو
جِتنا کُولا اے یہ اتنا کُولا ہے یہ، ایک دھات مِسٹر
دونوں پھرنے کا پتہ لگنے نہیں سکتا
بولو پھیر دیویں اِک سات مِسٹر’
اچن چیت کلب دا بیرا آوے
‘ ساب ڈانس چالو، میم ساب حضور کا انتظاری’
کہندائے بند کرو
لارنس گارڈن نہیں مِنٹو پارک ہے یہ
میم ساب کو قلم تلوار بولو
ابھی لام لنڈن انتظار بولو
پوش پوش اکھے جلسہ ہونے لگائے
کُچھڑ چک مینوں پُھمنی پاوندا اے
‘ قلم پھیر جانی تلوار جانی
ٹائی سُوٹ پاویں بھاویں شیروانی شلوار جانی
ساڈی گودی میں رہو اسوار جانی’
مینوں لاہوندا کڑک کے آکھدا اے
‘ بِٹر بِٹر اب مونہہ کیا دیکھتے ہو
چلو ہمیں اٹھاؤ اور پُھمنی پاؤ’
مُوتر نکلدائے زار و قطار جانی
کول ملکڑے آن استاد کہندائے
‘مصری قند دی تینوں کیہ لوڑ دلبر
شیریں لب نیں آپ غذا برفی
اِکو فائدہ اے ٹُنڈ پھرواونے دا
مُڑ کے جمنا پیندائے قضا برفی’
سٹھ ورھے ہُن ہوئے نیں بابے نکو گزریاں
سارا بزار اوہنوں ڈھائی سریا کہندا سی جیہڑا
ایہہ ہُن پُچھئیے بھئی کیوں تے دَسّے کیہڑا
پَون صدی ہوئی سمجھو
مَنّھا کانٹی میرایار تے کل پیا جاندائے اللہ بخشے
ایہو جیہڑی میں سنائی اے اوہ وی بات سناوندا سی
وِچ اینا ٹوٹا لاوندا سی
‘ قلم پھیر جانی تلوار جانی
پُڑی ویچ تے کھا نسوار جانی’
پر ڈھائی سِریا کیوں؟ پُچھو تے اگوں اوہ وی سِری ہلاؤندا سی