نانے میرے کوٹھے کبوتر رکھے ہوئے نیں
لکّے کوئی شیرازی
گرمی ہووے سردی ہووے
ایس عُمرے وی راضی بازی شام سویرے
چڑھ کوٹھے اوہ دانہ پانی پاوندائے
پنجرہ کھول اُڈاوندائے مگروں اُنڈا اُنڈا ہو وچ بوہکر پھیرے
اِک دو چکر اوہ اسمانیں چڑھدے نیں
گُٹکوں گُٹکوں کردے مُڑ کے آ پنجرے وچ وڑدے نیں
نانا آہندائے لہور مہاجر ہو جدوکے آئے آں
شوق تدوکا لگائے
میں پُچھناں
تُسیں ایہناں نوں چھڈ وی دیندے او جاندے کیوں نہیں
مُونہہ نانے دا لہہ جاندائے
ذرا سنبھل کے بولیائے
پُچھ اوہناں نوں، اوہ آہندے نی جائیے کِتھے تے کرن کیہ جائیے
ویلا ہا کوئی
سنیہے بادشاہاں دے بادشاہاں نوں
مِتراں دے مِتراں نوں دے اساں آونے
دوہترا تیرا اوہو کم ہُن انٹرنیٹ تے کر دیندائے
سانوں تے ہُن ایہہ پنجرا ای مکّہ اے
جد تائیں ایتھے دانہ پھکّائے
عُمرے کر کر پِچھلِیاں پئے بخشاونے آں