فرید بھنڈار

چُنج کھول کے کندھ تے کاں بیٹھائے

میں کول گیاں تے اُڈیا نہیں

‘‘ نِیر’’!

‘‘پانی؟ پانی دے تُسیں سیانے او جی، سانوں پُچھدے او

وڈّے آکھدے سن

کاں بیٹھا اے پانی ضرور ہوسی’’

‘‘ تُساں چھڈیا ہووے تے پُچھیئے کیوں

نہ ہُن نئیں نالے

نہ ہُن کُھوہ کھالے

کیدھر جاوئیے لے کے پیر نیلے اساں مونہہ کالے’’

‘‘ لالہ کیہ دساں 

اساں آپنے جوگا وی چھڈیا نہیں

باہروں بوتلاں آن بھر دیوندے نیں مُل پیونے آں 

دس کیہ کرئیے’’

‘‘ تُسیں کرن کیہ آئے سو دس مینوں’’ سِدّھا ہو پیا اوہ

‘‘ کیہ بھالدے او

من آپنے نوں 

آونِیاں جانِیاں نال پئے ٹالدے او

کُجھ مِدھ چلے کُجھ پاڑ چلے

دینہہ پر رات سڑکاں اُپر پھیر کاراں 

رُکھ پتراں نوں زہر چاڑھ چلے

آئے گئے دا بھیت ہُن کھولئیے کیہ

واء پانی دا مُل جیہڑے وَٹ بیٹھے

اگے اوہناں دے بیٹھ بنیریاں تے دس بولئیے کیہ

ساڈے وڈے بھولے

ایویں بندیاں دی بہنی آن لتھے

کیدھر اُڈنے دی دس واہ لائیے

جنگل وڈّھ چھڈے

پہاڑ کڈھ چھڈے

کِتھے رہی اے چھاں جِتھے پرت جائیے’’

اوہدی چُنج میری اکھ دے وِچ آگئی