''بھاء شپیا
میں کل گئی آں مِیئیں گنڈوئے ہوراں ول''
''کیہ فتُور مچائیو ای نُورئیے اوتھے
کل دی گئی اج ہور مِیئیں نُوں کر آئی ایں''
''پچُھیا اے میں:
میاں جی ویڑھے ساڈے
رُکھ دی ٹاہنی بیٹھی کُوئیل نہیں کُوندی
کندھ ساڈی تے لتھی نہیں تے کُوکو کُوک ہوئی نہیں،
ہَولی ہَولی چایا ہتھ اوہناں دا
لتھا اے میری بانہِیں،
سہجے اکھیاں چا وچاری
تکیونیں ساہوِیں
جیویں بیٹھی کندھ تے اوہ کُوئیل ہووے:
’رُکھ دی ٹاہنی تے چنبھے کُوئیل دے
جِیبھاں ہو ویندے نیں،
گلاں نہیں ایہہ کریندی
گاون گاوندی اے،
گنویا ایہدا
پھُل پتراں نُوں سُنا
جڑھاں وِچ لاہوندی اے ٹاہنی،
جڑھاں چ لتھا گاون
کندھاں ہلا کے اندروں پولِیاں کردا اے،
کندھ تے بیٹھی دے
چنبھے ایہدے کندھ دا پول پرکھدے نیں،
اوہ پرکھ بن کُوک ایہدی
پکھنو جُون نُوں دیندی اے درشن
جِیون نویلے دا‘،
اُٹھی اے ویلا لا ماسی برساتی کولوں،
کِکلی میرے نال پا گنوی اے
آکھی مِیئیں گنڈوئے دی