کانوَڑِئیے
اُڈ راتو راتیں جا
راتو راتیں مِل سُرجن نوں آ
نی جِندے سانولیئے
‘‘پائی سانوں سترنگی گانی
اپنے گلوں تُدھ لاہ
آپ تُوں نھاویں مُڑھکا پارا
ننگ اپنے چوں کڈھ پوائی سانوں پشاک سیاہ
سورج انبراں وچ گھنیرے
اساں تیرے نال راہ
گل اساڈی پُوری ادُھوری
کر مُندرا کن پا
دینہہ ڈُبن دے لُٹ لدیاں نوں
سکھنِیاں رین تریندِیاں ول توں
چن بن پھیرا پا’’