کیاری گُٹےّ دی
نِکے نِکے نیں وچ قطاراں بُوٹے،
ہر دے تھلّے اِک پھُل کٹ کے دھریا ہویا اے،
میرے ہان سِر صافہ لَکدی ٹُنگی وچ پیا پانی لاوے
میں پُچھناں "ایہہ سگن اے کوئی؟"
“آہو جوانی آونی دا،
ایہناں دے اپنے ای نیں
پلئیوں اساں نہیں پائے
بالڑیاں نیں پھُل نہیں واجب ایہناں نوں
لک دوہرے ہو ویندے نیں،
پیراں بھار کھلوون جوگیاں ہو جاؤ
پھیر چنگیر تُساں تے چانی ای چانی اے"