فرید بھنڈار

گل نیئیں تے کُڑیاں ’جاگو‘ کھیڈدیاں دی

''ہُن ساڈا وساہ نہیں کوئی

وگنائے کہ سُک جانائے،

مچھیاں انگ ترنگ دِیاں جائیاں

پالِیاں

تت پیال،

ایہہ جھات ہاتھ نُوں تھیاں اہاتھ دِیاں دائیاں

مَر جِیوڑِیاں،

کون بچاسی ایہناں نُوں بھل تے پھڑک مرن تِھیں،

گِرجاں گِدڑاں دے

چُنج پنجیاں دے چِیر جرن تِھیں،

خبرے بندے،

اوہ وی اپنے کھاون لئی،

ہُن ساڈا وساہ نہیں کوئی

تِلک گئیاں نیں برفاں پہاڑاں اُپروں

بدلیاں دندیاں کڈھ کڈھ ہسدیاں پئیاں نیں:

’ویہلے پُھکانے1 ساڈے ہو گئے،

وترے سمندراں نُوں تیل پیا

آہندیاں ہو تے اوہا آن پیاونیاں،

بِج2 رانی کولوں اکھ مروا کے

1- بُھکانے= 1) مثانے، 2) غُبارے- 2- بِج= 1) بجلی، 2) بلا-

تُساں نُوں چِخا چڑھاونیاں،''

''ساہ لؤ،

سُتے کپّراندروں ہلون جگاونیاں ہاں پئیاں،

رل کانگاں ست ساگر ہونا ہے

تُساں اساں''