سویرے بُوہا کھڑکیا
کھولیم،
کَوڈُو روڈا یار نِکیاں ہوندیاں دا
پکا مُونہہ بنائی کھلوتائے،
''لنگھ آ نا''
''نہیں شاجُو تُوں آ
ویکھ پروہنے آئے نی،''
جمے پلے اسیں کٹھے سکُولے پڑھے
کَوڈی دا کِھڈکار ہا اشرف
جوڑ نہیں ہا جُوہ وِچ ایہدا
سِر ہا گھونا
کَوڈُو روڈا ای اکھویندا آیا،
پڑھ کے سکُولے ڈرِل ماسٹر لگ گیا
پڑھن لِکھن دا جھس گھنیرا ہوندا گیا
شاماں ساڈیاں کٹھیاں ای لنگھدیاں آئیاں نیں،
''کِتھے نی'' میں پُچھناں
''اوہ''
پرے کھلوتِیاں دو کھوتِیاں ول
ہور پکیرے مُونہہ نال سَینتر کیتی اے کَوڈو
''کِسے وڈے ہوٹل وِچ لے نا دو کمرے تے چھڈ آ ایہناں نوں
بِل میرے سِر سارا''
''بڑا آکھیائے نہیں منِیاں
'نہ جی نہ
شاجُو دِیاں اساں گھر پروہنِیاں ہونا اے'' ‘
''پِڑ کوڈی دا نواں تینوں کھڈکار دیون دی نیت نہ ہووے''
''تینوں گدی دا وارث دیون دی جاپدی او''
ہسدے اسیں پروہنِیاں ول ہوئے،
کَھل اوہناں دی تھاؤں تھائیں ادُھڑی پئی اے
وال رہ گئے نیں کِتے کِتے اوہ وی وِرلے وِرلے
کُھر ڈُڈے ہوئے پئے نیں
''نَسّ بھَجّ دا آہر کرنوں رہ گئیاں تاں مالکاں کڈھ وگائیاں''
آئیاں کِتھوں نیں کَوڈُو''
''کمِیاں دِیاں کمِیناں نیں
چڑھت رِیجھ دے کوٹھے ہِیناں دے لاہوندیاں آئیاں،
نالے ٹُکر کما دیندیاں
نویں ہِڑے لِنگ گبھرُواں دے ٹھنڈے کر کر نالے کجیندیاں،
ڈانٹا چھانٹا جھاڑ ایہناں دِیاں کنڈاں اُتے
اپنیاں کنڈاں دا بھار اوہ لاہوندے آئے نیں بھورا''
میں ہتھ لایائے
ڈُڈے کُھریں اوہ لِف لِف مگرے ٹُر پئیاں
کھڑ پچھاورے گھاہ پَٹھّا میں اگے دھریائے
پانی پِوایائے
روز شام نوں میں تے کَوڈُو منجی اوہناں کول ڈاہ بہنا
ہاسا بکھیڑا کرنا اوہناں نال،
ترے مہینے سانبھ سیوا ہوئی
ڈُڈ کُھراں چوں نِکل گیا
ہولی ہولی وال وی نویں نِکل پئے
کھلّاں نِرویاں ہو گئیاں،
دینہہ سارا اوہناں ساہمنی رَکھ وِچ سَیل چَرت پئی کرنی
دُلک نِرت وی وِچ وِچ سرنی،
لِت پلسیٹے مار مار اوہناں لتاں اسمانیں وگاونیاں،
شامیں آن اسانوں مِلنا
اِک دِن کَوڈُو گھنا اچنبھا
نال گِھدوس مینوں
پھر پچھورے رڑے وکھائیاں بُوٹڑیاں
نِکے نِکے پُھل پتراں والیاں
کوئی سِدھیاں کوئی بھوئیں وِچھیاں
''آہ ای دمہ مُکیندی او جیہڑا،
آہ ویکھ
ہر رنگ دی پِیڑ جیہڑی کڈھیندی او،
ہا کِنگرِیاں پتِیاں والی ویکھ نا
پالک وِچ گھوٹ کے پی جاؤ
کِھچ کھپ جھڑ پیندی اے''
''اُگ کِتھوں ایہہ آئیاں نیں؟''
''پروہنیاں تیریاں جنگلاں چوں ڈُھونڈ لیائیاں نیں''
میں ہس چھڈیا،
رنگ رنگ کار گِنائے کوڈُو بُوٹِیاں دے
''اوہ تے نِری زہر جے کوڈُو حکیم اُلاُمت صاحب جی
ہُنے پُٹا دیو''
''تحمل،
تامَل،
ویکھ دھیان نال مُول بُوٹی او
پٹ سٹی تے پِچھے کیہ رہنائے دُنیا دا''
''میرے لئی ایہہ آندی نیں تیرے لئی؟''
''دونہاں لئی،
ہتھ پھڑ ٹَپو نہ پِچھلے پَیریں
ٹُردے او جِتھوں مُڑ مُڑ اوتھے ای آ کھلون دا گُھمن گھیر جنجال ترُٹ وَیندا اے''
اگلے دیہاڑے لَوڈھے ویلے
لنگھیاں پچھاؤروں
ویکھناں دونویں آئیاں نیں
مُونہاں وِچ کوئی بُوٹی نِپّی
اپنے کُھراں دے اَیر کُھرچ کے وِچ سٹیونیں
پیراں نال گھت اپر مٹی داب بُلاں دی دیندیاں نیں،
گھڑی اِک لئی نویں دُنیا وِچ آن کھلا میں
ہور دا ہور ہو گیاں