”پوری1 تے اِکو ای سُندے ویکھدے آئے آں
جڑاں پنج ہوون توڑے انگلاں پَیر دیاں
لَت تے اِکو ای اے پَٹ پِنّی
ٹاہن ٹاہنیاں اُپر گَھن پروار
لگراں ڈُس پرنبلاں
پَتر اَن گِنتر
پُھل پَھل گِنے مِنے تُل تولے
کندھاں چار ہون
چَھت تے اِکو ای اے
پوری
گِٹیوں ڈُھوئی ڈِھد کچھاں تائیں
اگوں باہِیں نیں مُونہہ سِر گچّی،
تینوں کیہ بنیاں
رُکھ ہوندیاں رُکھاں چوں وکھ ہیں
جَھل چھڈ باگے وسن آ گئی
جھاڑی چَوڑی ہو
مُڈھوں ای چار پوریاں؟
سمجھ نہیں آئی تیری، کیویں جوڑ جُڑے،
کیکن ہوئے شُمار“
”جیویں، جوانیاں مانیں
گل تیری چوں سانوں رَلی جو سار
دُوئی دا جایا تاں ہیں
جیویں جگ ہے سارا
پر ٹوہ ہے تینوں اِکائی دی
بہہ جا
ادھ پھگن ای
پتر جھڑ کے نِکلن والے نی
چھاں دی تے نہیں اجے لوڑ،
جِیویں، ولدا ہے تیرے ای کول
اپنی پُچھ پھرول
پوریاں ہوون ہزار کار تاں اِکو ای اے
نہیں؟
جڑھاں ست ستّر ہوون
پتر شُماروں باجھ
سار تاں اِکو ای اے
نہیں؟
جوکھ پرکھ نوں اپنی،
گین تول پُھل پَھل دی کیوں؟
ایہا نہیں پہرا دُوئی دا؟
ایہہ انحد نوں ہیر1 نہیں؟
ایہو آپ نوں ہور بنیندی اے ساڈے بھانے
مِدھ سُر تال مدھول
شور پکیندی اے،
چار پوریاں کر میں رُکھاں توں وکھ نہیں
ٹھیک پچھاتا ای بُھل کے
جھاڑی ہاں
ذات صفات کیہ ساڈی
جے کر ککھ نہیں؟
کُل ہوند ہے رَکھ ارَکھ اساڈی
تیرا باغ اساڈا جھل ہے
ساڈے وِچوں ای حد انحد ہیں توں وی
گل جو ساتھوں سَری تُوں اوہ تے سُن لئی اے
پَونی نظر تیری نے دُوئی وی پُن لئی اے
ادھ پھگن ہے
کر ورتن ہے
تیرے اساڈے دس نا
وکھو وکھ لکیراں والے پَتر نِکلسن سانجھے ہُن کہ کوئی نہ؟
1- پوری= رُکھ دا تنا-
1- ہیر= گھیرا-