اُچیاں چِیلاں تھلے
ویہندے پانی کنڈھے
کیسروَنّے دَھگلے- سَجرے گھونے
کُجھ ادھکڑ- ہڑبھاں- کھمبڑ موڈھے
گول- کَسیاں- کُجھ نہ کہنیاں اکھاں کبوتراں والیاں
کُجھ لَوَے کلولاں کردے
کوریاں الفیاں لکیاں ہار کھلاردے
اِک بھاری جیہی سوانی
دونہہ بالڑیاں سِر تھال نیاز چکائی آئی
اِک مُٹھ اُبلے چَول تے اِک مٹھ اُبلے چھولے
اَدھکڑاں نوں چونڈی سٹ کے گولیاں ہار اڈاوندی
لکیاں نوں لَپ ودھ پاوندی
جاندی سانوں آکھن لگی
بئی کیہ کردے او تُسیں کھلوتے
کم کرو کوئی آپنا جا کے
اِک گولے نوں لانبھے کر کے پچھیا
اساں حضرت صاحب نوں ملنائے
بالا خانے ول اشارہ کیتوس- اوہ نہیں ملدے
ایہناں کول اسیں سنیائے کوئی پنج سو ورھے پرانیاں ہتھ لکھیاں نیں
اساں تاں اِکو ای ویکھی اے
سُتے پئے وی اُتوں بانہہ نہیں چاوندے
اُپر جان دی جاء نہیں میری
اسیں چوکھا پَینڈا کر کے آئے آں
تُسیں اینا ای آکھ دیو کُجھ خادم آئے نیں
دودلیلا جیہا اوہ پَوڑی چڑھیا
اسیں ہیٹھ کھلوتے تکدے رہے
اوہ مُڑیا تے آکھن لگا- پھیر کسے دن آونا
اج سرکار کسے نوں مل نہیں سکدی
اسیں ہیٹھ کھلوتے کِھجدے رہے
آپے جا کے بوہا نہ کھڑکائیے اُپر
قریشی پوڑی چڑھیا
ہیٹھاں آن کے آکھن لگا- ہلجل تے کُجھ ہوئی جے
اچراں نوں اُپروں باری کھلی
کالا دھگلا بُڈھڑا گھونا
میچے بُلھ- چڑھیا ساہ
کھمب کناں نال لائی کھلوتا گھورے
میں آکھیا- اسیں حضور زیارت لئی بس آئے ساں
ہو گئی- جاؤ
سنیاسی جے کوئی پرانے نسخے قلمی
ساہ لو
حضرت ہوریں مڑ گئے
قریشی اکھ مار کے آکھن لگا- بن گیا کم بئی
نہاو زناہیو
اکدم میلے پانی دا پرنالہ ساڈے اُپر لتھا
اسیں بچدے بچدے بھر گئے
حضرت ہوریں باری اندر لوٹا لئی کھلوتے
نہاؤ زناہیو
تُسیں زناہی سارے یار موئیاں دے
دن پر رات نہیں رہندے جُفتی
ہٹیاں، نوکریاں، گھر، کِلے، اولاداں، چرچے، لیڑے
ڈھیر موئیاں دے
اُتے تُسیں مکھیر زناہی نہیں
میں کیوں آپنی موئی چبارے چاڑھ وکھاواں
میں کوئی دَلاں؟
میں نہیں عزت آبرو والا؟
لئو- کچھیں لاؤ خشبوئیاں- تماشبنیاں دیو تُخمو