فرید بھنڈار

گُھگی ڈھل کے رُکھوں

بھوئیں تے آئی اے،

بھریا تھال پیا اے

کنک دیاں دانیاں دا

چِڑیاں چُگ چُگ لہندیاں چڑھدیاں

کندھ تے نیں

گُھگی تھال توں پرے نہیں رہندی

آہندی اے رل سانجھی کر پئیاں کھاوندیاں نیں

چِڑی ہو رلنی آں ایہناں سیانیاں بالڑیاں نُوں مَیں