فرید بھنڈار

ایہہ رُت

(دُراڈے پِنڈوں آئے نانے دی لہور پڑھیندے دوہترے نال سنگ سَیل)

‘‘سُنیائے ایتھے ہے خشبو کوئی رمز ہوا وِچ

دُھوں پٹرول دے کنڈھیاں اُتے’’

‘‘کُھلیاں اکھیاں والے اسیں تے پُھل ای ویہنے آں 

چِٹ کاسنی چِڑیاں چمبے

پچُھو تے کوئی لنگھدا دَسدائے تہاڈے ورگا

ایہہ دھریک اے

ایہنوں بکائن وی آہندے نیں’’

‘‘ایہہ رُت سیال دا لَڑ چھڈ پَلّہ چھوہے اُنھال دا’’

‘‘ تہاڈے کولوں ای سُنیائے ایہہ وی

سیالے وِچ اُنھالا لُکی بیٹھا ہوندائے

وِچ انھال سیالا’’

‘‘ایہہ رُت آئے تاں لُکن مِیٹی چھوہن چھہائی بن ویندی اے

رنگ بسنتی لال ہوون لگ پوندائے

لال وی پہلوں ہوندائے ساوا

ساویوں تِھیندائے پِیلا

ساوا پِیلا سمجھو کرنی جرنی اے

کرنی جرنی پَک کے لال کھیال ہو ویندی اے

سیانے آہندے نیں

کھیال جے کرنی جرنی کنوں وکھ تھی جاوے

تاں وِچ کتاباں سُکدا سڑدائے

لال کھیال سو سمجھو اگن پکھی اے’’

‘‘قُقنس عربی، فی نِکس اِنگلش؟’’

‘‘ایہہ کیتی ورتی چُگ ہوائیں چڑھدائے

جل بل خاک ہو وَیندائے

کیتی ورتی ہور ہوون آوے تے

نویں جُون مُڑ جمدائے خاکوں’’

‘‘ تُسیں رُت دی گل پئے کردے سو’’

‘‘ایسے رُتے شہر تہاڈے سُنیائے میلہ لگدا اے

کوئی حُسین تے مادھو رل مِل لال ہویاں دا

ہتھ دِیوے ہو ٹُردے نیں’’

‘‘شاماں ویلے اجکل ٹھنڈ ہو جاندی اے

واپس گھر نہ چلیئے؟’’