فرید بھنڈار

‘‘پرانے ہوسٹل دی گل یاد ای؟

بھارے وجود دی عمراں مائی

سٹھ کُڑیاں دی روٹی کرے ترے ویلے

دو مائیاں ہور وی نیں

بھانڈے مانجھن تے

نِکیاں نِکیاں نال نیں لائیاں دوہتریاں وی پوتریاں وی

مساں کم مُکدا اے اِک ویلے دا

دُوجا ویلا آ جاندائے’’

‘‘یاد آ گیائے مینوں زمانہ

تُوں اپنے بھانڈے آپ مانجھ کے رکھن لگ پیؤں

میں وی ہور وی اِک دو رلیاں ایویں

کھیڈ جیہی اِک ٹُر پئی’’

‘‘یاد ای بیٹھ صلاح بنائی ساریاں

سبزی چھلن گُنھن رِنھن وِچ وی رلیاں

بچیاں کنوں اساں سِکھیئے کھیڈاں

لِکھن پڑھن اوہ لگ پئیاں

’ر‘ رل گنھن

’الف‘ اندر ’بے‘ باہر بہاری’’

‘‘یاد اے مینوں

اِک کدے نہیں ہوئیاں سَٹھے

اَٹھ وِچوں رہیاں وکھریاں’’

‘‘آہو

اَٹھ اُنی وی سنتالی وی ہوئیاں‘‘

اَٹھ اوہ اِکو ای نہیں سن

کدے کوئی کدے کوئی

میں وی اِک واریں، نہیں سچ دو واریں،

وِچ اَٹھاں دے ہوئی

‘‘بھارے وجود دی عمراں مائی ساہ نہیں ویہلا لیندی’’

‘‘پَوڑی چڑھدیاں ساہ اوہنوں چڑھ جاندا ہئی’’

‘‘اِک دِن شاماں پئیاں

پَوڑی چڑھ میرے کمرے نہ آ گئی؟

نال میرے آ بیٹھی اے بُھنجے

ویہلم ویہلی

جیویں کم نوں کدیں ایہنے ہتھ نہ لایا ہووے

مینوں آہندی اے ’تینوں پَیروں سیاتائے اساں 

تُوں جِس دِن آئی ایں’

‘پَیروں؟’ میں پچُھنی آں 

‘آہو

پَیر ہوئیاں نوں پَیر مشالاں 

بَل دَسدے نیں

تکو

ٹُری کتھاؤں کِدھے قبولہ1 قِبلہ کیتائے

پَیر ای اندر ڈَھلدے نیں ہو پَوڑی آپے

اپنا درشن کردے نیں’’ ’

1- قبولہ: دمودر دی ہیر دے سفر ول سَینتر-