نی اڑِئیے
نِکیاں ہوندیاں تھیں سنگدے تُہاتھوں آئے
تراہ تساڈے ڈنگ دا،
اِک ڈنگ کِیڑی دائے
جِس تراہیا کدے نہ
اندراں وِچوں لنگھائیاں نیں لاماں اوہناں دِیاں
چکھ چکھ چونڈی وِچ وِچ مام دی کُنّی دی،
ڈنگ تساڈا
سُندے آئے ساں وڈیاں توں
اِک نہیں ہوندا،
ڈِٹھا اوڑک
ستھ پُوری نوں لہہ کے دیہہ وِچ وار سُناوندیاں
جُگ جُگ جیہڑی ورتی،
مِٹھ مدھوکڑ تُساں جو لب لب جوڑی نی اڑِئیے
دھری اے جِیبھ تے جِس ویلے تربکا
گھر گھر وِچوں نچوڑی
چکھی اے مستان تساڈی پُھل جُفتی دی
اوس ویلے
تار تناں تے چِھڑدے سُر پتیاں وِچ سِم سُجھا گئے سانوں
بھیت دُواٹھا وِسّ رسّ دا
پَٹ کے جیہنے دُنیا نویں وساونی اے