وانس پُرانے لگے ہوئے نیں
جنگل ہا نا
وڈھ بال ایہہ کوٹِھیاں پئیاں
وِچ وِچ کِسے کِسے
کوٹِھیوال کر جنگلا ایہناں نُوں رکھ لِتا
سنگل لکڑی دا،
رہند ایہہ رَکھ نیں جنگل دی،
لان سوتدا مالی
رُکھ رُکھ ہیٹھوں ڈھیر گھیر کے پتراں دے
ایہناں دے ہیٹھ دھر دیندا اے
بنھ بوری اج کھڑے سُو پتر
تاں وانساں دے مُڈھ بیٹھن دی جاء دِسی اے مینوں
آئی آں تے جُھل آہندے نیں:
ڈھو ڈُھکیا ای
سُن چا کہانی ساڈی،
جنگاں لگیاں
وردِیاں سانُوں پئیاں،
جِنگاں بانہِیں پَوڑیاں ہو گئیاں،
چاڑھ چھتاں تے پہرے اساں بہائے،
پر انگلاں اساڈڑیاں
کدے وانسریاں وی ہو اچیتی بولِیاں نیں،
ایہہ سُنیا تے سہج سبھا ای گاون نا میں لگ پئی
’آپے رانجھا آپے کیدو
ہیر رہی ونج کِتھے کِتھے‘
ہیں؟ ایہہ کیہ؟
ایہناں دے اندر وی گاوندی اے کوئی پئی؟
کن لایا من، واج آئی،
’ونجنا کِتھے ہا اڑئیے
میں اندرے ای آں،
ٹِل لایو نیں مینوں وَرانی کر پھیرن دا،
کھلوتِیاں سِر دھر تَلی
تکیاں نیں جد میرے دوالے جوگنیاں
پَیراں ہیٹھوں نِکل گئی نیں دھرتی‘