(مادھو لال حُسین دے قبرے ختم اِک جمعرات دا
درباروں باہر وار کوئی ڈھولی ڈھول راس پئے کردے نیں)
میاں: آکھو رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
میاں: لال گلال اوہدے کپڑے اکھیں کالیاں
متھے وٹ محراب دا کنِیں والیاں
مونہہ سِر بھروَٹّے چَٹ تے جِھمنیاں جالیاں
سبھ آکھو رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
میاں: بیٹھے چا کھلیارے کَھلے بہاوندا
بنا کھنگوریوں بُوہے لنگھ لنگھ آوندا
پِچھلے اندروں کڈھ کے ویڑھے ڈاہوندا
دِل نال آکھو رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
میاں: لبھے جو پرتاوئیے بُھلیا دئیے رلا
جدوں سویلے نکلیئے شامیں جاوئیے آ
توبہ توب پکار کے دئیے وقت وہا
ہر دم آکھو رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
میاں: لوکی روون اوہ کِھڑ کِھڑ ہسے ایہہ ہسن اوہ رووے
لبھے لعل تے دھرے تلی تے خالی بُک لکووے
سبھ ہتھ چا کے آکھو رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
میاں: دن دیاں کتراں کر کر گنڈھے رات وِچ
رات نوں دھر کے گُنھے دِنے پرات وِچ
کھائیے پائیے حق دا جگ بھاوے من بھاوے
بولیئے تولیئے حق دا جو آوے سو جاوے
تسلیم یقین تے رغبت ذات صفات وِچ
ہُن اِک اواز نال آکھو سارے
رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے
لوکی: رب کرے کوئی ہور حسین نہ ہووے