ڈاکٹر صاحب آکھن
''نویں شاعر ایہہ
گُنگے کُون جیویں
علم نہ فکر نہ لُغت ریاضت
نہ صنعت مضمون نہ موضوع
دونہہ چونہہ ورھیاں پچھوں کِلہہ کتابڑی کڈھنی
لیراں گنڈھ اروڑی اتوں چایاں کپڑیاں آئیاں دِیاں
کُھسرے سُون جیویں''
اک نویں شاعر نے سنیا، آکھے:
''ڈاکٹر صاحب دے اندر لگدائے شاعر ہے کوئی گُھٹیا کُٹیا
کدیں آپنے کپڑے سُنگھ لیندے تاں کیدو تے ہو سکدے
وچلے بال نال جے بہہ کلہدے
علم پھوس وِچ دب نہ مریندے اوہنوں
اندر بند جنانی مَتھے سکور بورڈ ٹھوکن توں ویہلے ہو ویندے
تاں کھسرے ہو مر جیوندے
آپنی رُوڑی دی سُن گِھندے تاں بارھیں ورھیں تے سُوندے''
گل ڈاکٹر صاحب نوں پہنچ گئی
شاعر ملیا تے ہس کے بولے:
''میاں مرد مناظرے دے ہو خیریں
کیوں مشاعرے وقت ونجاؤندے او''
شاعر سوچیں پے گیا پُچھے
''دوویں اصلوں اِکو ای نہیں نیں ڈاکٹر صاحب؟''
ڈاکٹر صاحب وی سوچیں پئے وت گھڑی ویکھ کے اُٹھ کھلوتے
''گل تفصیلی اے
پھیر کسے ویلے بہہ کے کرئیے یار ایہہ ہے نا''