‘‘کیہ ویکھنائیں لنگھدا
تُوں آکھنائے خُشک اے تَلی نکیسر دی
ایہو ناں دسیائے نا مالی تینوں مینڈا
ناں تُساں دی جُون دھریندی آئی اے
ہے ناں ناویں دی مار ویہار تہاڈا
ناں دی پھاہی خلق پھسیندی آئی اے
آہو خُشک اے تلی نکیسر دی
ترونکا مالی دا
دُھپ نوں ایس پیا دِتائے
یا واء دی جھولی پا کے مُڈھ وگا دِتائے
ایہو آکھنائے تُوں نا
اوہو، جناب شاعر نیں،
جے تے ہو سرکاری تاں آکھسو:
جو رہ گیائے
اوہ رل رِڑھ وچکار تلی دے لہہ گیائے
شبنم دے موتی دی ڈیوٹی دین لئی
تے جے وپاری ہو
تاں موتی دا حرف بنا کِسے گاہک لباس تے لاسو
اساں تاں تینڈے اندر کِتے پِچھواڑے دَھکی
عام خلق دی اکھ نوں سَینتر کیتی آہی
جو ویکھ گِھنے
خُشک تلی وِچ ساڈی ترُبکا پانی دا
بے رنگ سَت رنگ ونڈدا
ایہہ چَھپدے سورج دا دان ہے اپنے آپے دا
اوہناں لئی
جیہناں چڑھدا سورج سرگھ تریلے نہیں تکیا ’’