"ایس کلب دا اِکّو اِک دروازہ جے
باہر جان تے ہوندا ای کوئی نہیں
مَردا جمدا ایتھے کوئی نہیں
اندر اوہو جاندا اے جیہنے اِک واری جا کے باہر نہ آونا ہووے
ایس کرکے مجبور آں میں
اندر نہیں تُسیں جا سکدے
انج تُسیں پریس ولّوں آئے او تے جیہڑی گل وی پُچھنی جے اوہ بسم اللہ
مینوں پُچھو، نہیں جی، شکریہ کاہدا، میرا فرض اے
ایہہ کلب کد کُھلیا، کیہنے کھولیا
ایہہ کوئی دس نہیں سکدا
کِسے تاریخ چ ایہہ گل تُہانوں مِلن نہیں لگی
’شروع کدوں ہوئے آونے؟‘
بھولیاں گلاں کردے او نہ چوتھی پنجویں دِیاں کِتاباں والیاں
باندر سَن کوئی "آریہ لوک" سن؟
جھلاں اُجاڑاں وِچوں شہراں وَل جیہڑے آوندے
ایہہ تاں شہراں دے سردار نیں
جیہناں سو سو پیہڑی تخت ہنڈھائے
عرشاں ولّوں کوٹ جیہناں دے اُسّر زمیں تے آئے
مخمل فرش تے مرمر کندھاں ریشم وال تے ململ کھل ایہناں اندرس کرکر پائے
ٹھنڈ دا کرکے نہیں جی، سردی گرمی ڈکن لئی بھلا کیہڑی شے دا گھاٹا سی
اینویں وجود دی سار لین لئی
اوہناں جد کِسے نرم سریر نوں ٹوہنا
دِل کرنا ایہنوں اندروں پھول کے ویکھو ہاتھ لوو ایہدی پوری
پر رہنی رِیجھ اُدھوری بَرِج دی بازی ونگر
پھیر ایتھے ای ُمکنی گل پئی بھلکے
یاں تے قیمہ کرکے ایہنوں سیکھ تے لالئو
تے یاں دستانہ کرکے ہتھ تے پالئو
بُہتا تے دستانہ کردے ساجے، مدتاں ہنڈھنا ہویا
قیمے والی گل تاں بُہتا چِر نہیں چلدی
شہراں وِچ بس دو ای کم سن
قیمہ کُٹ لئو تے یاں دستانے سِیوں لئو
پھیر قیمہ کُٹن والے تے دستانے سیون والے ودھدے گئے
کوٹھیاں تے پر کوٹھے چڑھ گئے گلیاں چھتیاں گئیاں
گھر گھر سُوئیاں بُھڑکن لگیاں سِیکھاں کَھڑکن پئیاں
تے ایہناں راج تاج سبھ چھڈ چھڈا کے ایتھے ڈیرے لا لئے
کُل عالم دے کاریگر ہُن ونّ سونّے سِیوں سِیوں کے دستانے ایتھے گھلدے نیں
اوہ لے لئیدے نیں دِل رکھن لئی کاریگراں دا ڈیکوریشن پیسِز سمجھو
پاوندا کوئی نہیں اوہ زمانے لنگھ گئے (ایہہ گل آف دا ریکارڈ پلیز)
ہُن تے ممبر دو قِسماں دے ہوندے جے
نویں نویں جیہڑے آوندے نیں
اوہ اِک دُوجے دی کَھل دے اندر اِک ہتھ پائی رکھدے نیں
دُوجے ہتھ نال شعر شاعری کردے نیں، تصویراں واہندے رہندے نیں
نِکی نِکی اِک بحث وی چلدی رہندی اے
(ڈیٹیلز میں دے نہیں سکدا، معافی چاہوناں)
جیہڑے مُڈھ قدیمی نیں
اوہ آپنی کھل دے اندر دوویں ہتھ واڑ کے پُٹھے لمکے رہندے نیں
تے گل نہیں کردے
میں جو کچھ دسیائے اوہ پہلوں کئی واری دسیا جا چُکیائے
پر پھیر وی آپنی سٹوری وِچ تُسیں سورس کوٹ نہ کریو''