کوئی پکّھی ہے نی
سُنیائے دِن دیہاڑے والوں پھڑ کھڑدائے،
عالم اُسترے وعظ خطاب والے
وٹی کُتب کتیب دی لاء پھیرن،
باہر ولائتی وِگ وِکے وِچ بُرخیاں دے،
مونے فقر سوار تیار کرن پِیر خانگاہاں
موکھ لے دیون تیل جھاس والا
ستیں دِنیں جو پٹے اُگاوندا ہے،
پکّھی تاڑ تے ہے
وال پُھٹیا نہیں گھون سِری وِچوں
چھاں پراں دی ہوئی نہیں امبراں تے
وال ول پنجے
لاڑا چاڑھ جنجے پکھی گھر کھڑدائے
تُرت اپنے کم تے ڈاہوندا ہے:
‘‘چلو سوہنیو
ہوٹل اُڈدے لاہو بُھکھ کھاندیاں وِچ
وِٹھ مینڈی سہیڑ کے پِیٹھ کرو
بوتل بند وکاؤ جہان اُتے
چُونڈھی آپھرے نوں گھر گھر پھیر دیو
اندر اکھاں دے فلم چلا دیو اوہ
ورھیاں بدھی جو پلک نہ جھمک سکن
پِیٹھ سُرم کرو
پھیر سٹنی نال سلائی ویچو
پِیٹھ روز دی کھاد کروڑ بوری
پُور دیو مناں واہناں ماندیاں وِچ’’
کون پکّھی ہے نی
ہے تن وِچ اوہ کہ دھن وِچ ہے
کیہا من جو اوس دے پھن وِچ ہے
تُساں جاندِیاں ہو
آؤ پچُھیئے پھیر وی
پچُھن بندا تاں ہے
جیویں پکھی دی چھاں ہے جہان اُتے
چِٹے دینہہ اوہدا گُجھن بندا تاں ہے