‘‘بابا
تساں تے ایتھے گرائیں بیٹھے
قصے جوڑ سناوندے آئے او
اوہا جیہڑے وڈیریاں جوڑے
قصے تہاڈے نہ چھپدے نہ وِکدے نیں
ہُن زبانی یاد کرن دی ویہل کِسے کول کِتھے
ہر کوئی ہویا املی1 فونی
نہ کوئی گل کِسے نال کردائے نہ کِسے دی سُندائے’’
‘‘وِیر جی
اساں تے اپنا ٹھرک ای پورا کرینے آں
باقی گل ایہہ جے
جنی کھنی دے اندر بیٹھی ہوئی اے ہِیر
ٹپری پا کے
جمی جنی کوئی محلیں ہووے
توڑے پلی وِچ گلیاں
دھڑکا ہر دم لگا رہندائے پیوواں بھراواں کھسماں
متاں گھڑی اوہ آ نہ جاوے
دھی بھین ایہہ ووہٹی ساڈی
مِل ٹپری وِچ ہِیر نوں ہِیر ہو جاوے
وسے وسائے ساڈے رنگ پور جھنگ مگھیانے
اُٹھ اُدھیڑ پلٹاوے’’
1- اَملی= نشئی، ایڈِکٹ فون دا-