پُرانی کوٹھی بند پئی اے
مالک سن سنتالی ایہدے وِچ لَتھے
نوِیں پوا کِسے نوِیں کالونی
چھڈ چروکے ٹُر گئے نیں
ایہنوں ویچن دا
اُپر پلازہ پاون دا
ہُن ڈَول ڈَولدے رہندے نیں اُٹھدے بہندے
دس کواٹر نیں
انگریزاں ویلے تے گھٹو گھٹ دس ہوندے سن
سیپ افسر نِکّے موٹے دی
مالی موچی دھوبی درزی
نائی حلوائی
کوچوان خنسامے بئیرے مالشیئے
بند کوٹھی دیاں دساں وِچ ہُن ٹبر باراں پئے وسدے نیں
مالکاں دی کوئی دُور نیڑے دی لوڑ پُوردے
وِچ سُپری اے دونہہ بچیاں والی
کھسم کراچی دفتر وِچ چپڑاسی اے
کلّی کدے نہیں ہوئی سُپری
مامیاں پُھپھیاں بھین بھراواں جیٹھ نناناں وِچوں کدیں کوئی
بے مکانا ہووے جدوں وی
بال بچہ لے آ سُپری کول بہندا اے
سُپری کُکڑیاں پالدی آنڈے ویچدی اے
آئے گئے دا اَنّ پانی وی کردی اے
ایہدے ویاہ تے ماں پھڑ کِتوں جو لایا سی
ادھا سُپری لاہ بیٹھی اے اجے ڈیوڑھا رہندا اے
پڑھ نہ سکن دا ہِرکھ اے سُپری نوں
پِچھلی سڑکے دِھی سکولے داخل کرائی اے
سکول صفائی دو ویلے دی
اِک اِک پھیرا مِسّاں دے گھر وی
آنڈیاں والے توش بنا چاء روز سکولے کھڑدی اے
آنڈے لین میں جاواں کدائیں
چونہہ ورھیاں دا بال اے جُونا
کُکڑیاں چھڈ نسدا میرے کول آوندائے
کِھلدا ہتھ ملاون لئی اتاولا
نکی جیہی گھون سِری میری ہِک نال لاوندائے
چُپ جیہا کر ویہندائے اکھیاں چ اکھیاں پا کے:
‘‘کُکڑیاں نال کھیڈن میرے نال بھلا کیوں چلدا نہیں ایہہ،
ہور کوئی نہ ہووے’’