فرید بھنڈار

کالجوں نِکلیاں اساں 

تے رانو آہندی اے:

'چل شہر دروازے ویکھیئے'،

ٹانگہ اسیں کرایا

اسّیاں پنجاسیاں دا ہوسی بابا

بہہ گئیاں اساں دوئے پِچھے

''بابا تُسیں لہور دے او''؟

''کِتوں دا وی نہیں 

جِتھے جانا جے ٹُر پینے آں''

''دروازے شہر دے اسیں ویکھنے نیں اج''

''چلو ویکھنے آں 

کُھلے نیں وجّے''

ترِکھی سُریلی واج زنانی

''پھُپھی''، رانو ہَولی جیہی ہس مینوں آہندی اے

''ماسی''، میں آہنی آں،

ہاسا رُکے نہ اوہدا

'اِک دی ماسی، اِک دی پھُپھی

ٹانگہ میرا پلنگوڑا تہاڈا دونہاں بھیناں دا،

ہر دروازے ساہویں روک کے ٹانگہ

سانوں دسیندا آیائے گُذری اندرلیاں گلیاں دی

ہَولی ہَولی کول منارے شاہی مسجد دے آ گئے نیں 

''لؤ جی

دِلّی موچی بھاٹی لوہاری

بے شکلے شاہ عالمی

اساں وس آئے آں،

ایہہ جے ہُن ٹکسالی

ٹنگ سالی وی لوک تے آہندا اے''

''اوہ کیوں بابا''

''جیہڑا بہندا اے

سالی اپنی ٹنگ پِچھے جاندا اے،

دُوجا اوہا پہن گھر آندا اے،

لگی ایتھے ٹکسال جیہڑے ویلے رَنّ تَن دی

راج نوابے لہن لگے

سِکّے گھڑیج کے انگ ہوئے جاری

دھیلہ ٹگا رُپیّا

پاؤنڈ وی،

نامی گرامی گائیک وجائیک خاں صاحبان

نِرت راج مہاراج ڈُھکے

جُگاں دا ڈَھکیا عِلم ہُنر

رن تن وٹّے مِن تول ورتایونیں،

بائیاں تُلائیاں تھلے وِچھیاں 

اُتے لہائی رضائیاں 

اُستاد دامن وی رہندے سن ایتھے اُرلے سِرے تے

اِک واری ترکالیں ٹانگے آ بیٹھے

میں آہناں ‘اُستاد جی

کِتھے بیٹھے او

جیویں مسُولیا ہووے ہِیرا منڈی دا'،

ہس موڈھے میرے ہتھ دھریونیں 

'مینوں مسُولیا تینوں وچول وصُولیا جیہنے کیتائے ساجھی'

'اوہ کون نیں؟'

'اوہ آپ وی ایہو ای نیں'

'دس مُڑ کیہ کرئیے'

میں چُپ وٹ سوچدا راساں چھڈدا چِھکدا لگا گیاں،

موڑ آ گیائے کمپنی باغ دا،

کلام سُناونی نیں ایتھے رات،

موڈھے میرے مُڑ ہتھ دھریونیں:

'دسنا نہیں کیہ کرئیے، ساجھی؟'

میں چُپ

'گھوڑی تیری کیہ آہندی اے'

'مینوں کھول دے'

'تے ٹانگہ تیرا'

'مینوں رُکھ میرے نُوں موڑ دے'

آہندے نیں: 'میں اج ایہا سُناونی او، آ جا نال میرے'

بَھلکے مِلساں میں اُستاد جی

جُھگی مادھو لال حسین دی'

اَوہ ساہمنے کمرہ جِتھے اُستاد جی رہندے سن،

ٹِچکر جیہدی میں کیتی سی

ڈیرا ہا کدیں 

سچی سخی سرکار دا ایہہ،

اکھیاں پُونجھدے لہہ گئے نیں 

ناں چراغ ہا

پِچھوں سن بغوان پورے دے

اوتھے ای ہُن پئے بَلدے نیں 

ادھ چیتر جِتھ میلہ چراغاں دا لگدا اے''