اسیں مادھو لال حسین دے گئیاں
پڑھیاں کافیاں
گنوِیاں
کرن سلام آیاں چوں دس وِیہہ آن کھلوتے
نال کتاب سی ساڈے
مجلس شاہ حسین دی چھاپی
آصف خاں دی سودھی
ترِیہہ روپیئے مُل ہا سَتّاں لئیاں
باہر گیٹ توں آئیے پئیاں
داڑھی صاف تے چِٹا جھاٹا
اگے کَولا
سینت کریندائے سانوں
“کرو اُرانہہ کلام پیارے دا”
اساں کتاب دھر ٹُریاں
“ساہ لؤ”
کَولے وِچوں ترِیہہ کر پورے دیندائے سانوں
“نہ نہ، رکھو تُسیں، سانوں آ گئے”
“ایہدا مُل نہیں، خیر چوں خیر اے”
لَے اساں پچُھنیاں
“کیویں پتہ جے مادھو لال حسین شاعر سن؟
ہور تے ایتھے کوئی نہیں جاندا”
ہسیائے:
“ہوو کلامی لہے غلامی
باجھ کلام فقیر اے جیہڑا اوہ لکِیر اے”