لَوڈھے ویلے لنگھی آں مسِیتوں
ویکھاں پرے کِکری دی چھاویں
بچہ سُور دا،
پوند ڈری ول ہوئی آں اگیرے،
سِر سٹ بیٹھا اوہ نہ ہلیا
اصلوں کول ہو آکھیئم:
‘‘مار دیسن کِسے ویکھ گِھدا تاں،’’
سِر چائیوں بِنا اوہ بولیا:
‘‘میں اگے وی پھیرا پاؤندا آیاں وڈکیاں اپنیاں ہار
کدیں کِسے کُجھ آکھیا ناہیں،’’
‘‘دِسے نہیں نا تُساں کِسے نوں ایتھے،
بچ گئے او،
اَیپر پھیرے کیوں؟’’
‘‘وڈکا ساڈا
اِک ٹپری واسن پالیا
چا کُچھڑ اوہ اِک راتیں دُدھ اوہدے لئی لبھن نِکلی
اُتوں کپّر لہہ پیا،
لوء ویکھ اوہ دُوروں مسِیتے آن وڑی،
مولوی صاحب سُن ٹپری واسن دی
نِکلے دُدھ گِھن پرتے
ٹپری واسن سُتی مسِیتے
سَنے وڈیرے ساڈے دے،
کُچھڑ گِھن سویرے نِکلی ڈیرے پرتن لئی
پِنڈ دیاں کُٹی نپ بُوہے تے،
مولوی صاحب سُن رَولا نکلے
جرح اوہناں تے ہوئی
‘میاں تُوں ایہہ کیہ کیتا؟’
‘پچُھو اوہنوں جِس جی ایہہ بنایا،’
گل ٹل گئی،
پِیڑھیو پِیڑھی لڑی اساڈے وڈکیاں دی
پھیرا گھتیندی ایتھے آئی،
مولوی صاحب دی ٹپری واسن دی وڈکے اساڈے دی
رلی واشنا اِک پل اندر اُتارن کیتے،’’
مولوی غلام رسول بارے
گل سُنی ایہہ چیتے آئی،
قصہ یوسف زلیخا
نانی مینڈی گا سناوندی آہی اسانوں،
بولی یوسف دی پئی جاں مِصرے
ملکہ زلیخا سارا خزانہ دین دی آکھی،
اِک مائی
وٹی اپنی سُوتر دی اٹی دھری اگیرے:
‘‘مینڈی کمائی ساری عمر دی
گِھنو تے یوسف دے دیو،’’
سہج سبھائیں لتھا باہیں اُلیل
چا بچڑا اوہ ددھ چِٹڑا
میں وی مسیتے جا وڑاں،
ویلا ایہہ اوہ نہیں
اندر غلام رسول وی کوئی نہیں
سوچ ٹُری میں،
چار قدم جُل پچھانہہ جھات جاں ماری
کِکری ہیٹھ ہُن کوئی نہ ہا