چِراں پِچھوں اج باگے آیاں
رُکھ پُرانے یار مِلے نیں
دُوروں تکدا بُدھ2 نوں اوہدے کول گیاں
چوکھنڈی بنچاں دی
اوہدے ہیٹھ وی ڈیہہ گئی اے
اُتے اِک دے نیں دو داڑھیاں
کُھلی چِٹی تے نِکی نِکی کربرڑی
لباں صاف سِر ٹوپیاں ڈُونے
کِسے مسِیتے دوئے امام لگدے نیں
وڈا نائب نوں مسئلہ کوئی سمجھاوندائے
یا وکھو وکھ مسِیت نیں خبرے
ساہمنے دونہاں دے جَوکی کیپ اے خاکی پُٹھی
رگڑ شیو دند وِرلے
مُچھ ہِٹلری گُوڑھ خضابی
کھبے بنچ تے میرے بہندیاں
سجے تے اِک دیہاڑی دار گِلگتیا آ بیٹھائے
جوکی کیپ نے بہندیاں اوہنوں اڑُنب لیائے
گلھاں آپنیاں ٹوہ اوہدے ول سَینتر کردائے
”علاج کرایا ہے تم نے؟“
اوہنے دسیا کسے حکیم دا
ہسپتال دیاں پھیریاں دا وی
ایہنے اوس حکیم دے چاچے دے پُتر بھرا نال آپنی واقفی دسی
ہسپتال دے گوانڈھ پریکٹس کردیاں دو تِن ڈاکٹراں دا اگا پِچھا دسیائے
مینوں سُن مُسکدا ویکھ میرے ول ہویائے
سکول ماسٹر ہو بولیائے
”دیکھو عورت مرد کے ساتھ رات جب سوئے زیادہ
اسکے گالوں پر یہ آ جاتی ہے
یہ بتلاتا ہوں میں اسکو،
یہ لڑکا ہے، سمجھے ہو“
پھیر اوہدے ول ہویائے
”تم کشمیریوں کو یہ عام ہے
داتا صاحب کے پاس میرے کزن کا یار ڈاکٹر بیٹھتا ہے
یہی کام ہے اُسکا
سپیشلسٹ ہے“
نِکا امام اُٹھ چلا گیائے،
جَوکی وڈے ول ہویائے
”تُسیں شادمان نہیں ہوندے؟“
”جی ہوندا ساں، ہُن نہیں
کم چھڈنا پیائے
کرایہ بُہتا سی“
”دُکان کاہدی سی“
”چاء پانی،
پینتی ہزار کرایہ وارے نہیں سی-“
”رہندے اوتھے ای او؟“
”نہیں شدَرے،
جاون آون وی اوکھا سی
سویرے میں میرا مُنڈا شامِیں“
”ایہہ جیہڑا نال سی ہُنے تہاڈے؟“
”آہو، ایہو“
”شدَرے آٹے دا کم جے، اوہو کرو
میں جانناں، میری پرے زمین جو ہوئی“
”اسیں گڈی اپنی ٹیکسی کرا لئی ہوئی اے
گذارہ ہوندائے پیا-“
”آٹے دا کم، شدَرے، آٹے دا“
میں اُٹھ ٹُریاں
اِک ٹُٹی موٹی عینک، دھوتی ٹُنگی
رُک رُک ویہندائے آئے گئے نوں
میں جھٹ رُکیاں
ہس کے ہتھ چا آہندائے
”بُڈھڑے ہو گئے آں“
میں وی ہس ہتھ چایائے
تھوڑا اگیرے گیاں خیال آیائے
ایہہ رحیما نہیں؟
ایتھے کرکٹ کلب دی جھاڑ پونجھ جیہڑا کردا ہوندا سی
کِسے زمانے“
تُرت پرتناں
رحیما اوتھے کوئی نہیں
چوکھنڈی وی خالی اے
بُدھ نوں ویہناں
سکھنے کلاوے
تَن کنڈیالہ وستر پائی
کھلوتا آکھدائے
میں تُوں کون
تے کیوں
تے کیویں
1- چنار= 1) پچھان، 2) پچھانن ہار- 2- بُدھ= اِک رُکھ دا ناں -