قُلی وڈیری عُمر دا ہا
بیگ میرا اوس چا لائن دے کنڈھے دھریا
گڈی لیٹ ہئی
آکھیئم ”تہانُوں اگے وی ڈِٹھا ہویائے میں ایتھے
کدوکے لگے ہوئے او ایس کم تے؟“
آہندائے ”چَھوڈے لاہون دا کم وڈیاں کنوں سِکھیا ہامی،
اوہناں دسیا ہا پہلوں چَھوڈے لہندے نیں
تاں ای لکڑ ورتن جوگی ہوندی اے
کُرسی میز الماری گھڑاون کان
چھت چھتیر چڑھاون کان،
بالن وی چَھوڈیاں سنے نہیں وِکدا،
ایہہ سادھ سُدھار ہوئی کاٹھ دی
کم ایہہ سِکھنا ای پوندا اے
کیہ راٹھ کیہ تھانیدار
کیہ مُلاں کیہ سکول ماسٹر
پیو ہوون بھاویں کھسم ہوون
چنڈ گھسُنوں باجھ تے گھر نہیں رسدے
فوجاں دی بھرتی وی ایسے پاروں ہوندی اے
مُلکھ وی ایویں تے نہیں نہ وسدے،
مائی گاندھن ساڈے گھر اگوں لنگھدی
مینوں ہمیشاں اکھ مار کے پچُھدی
’کیوں چَھوڈُو
بَلّی ثبُوتا ای ایں نا؟‘
ہک دینہہ پچُھیئم کر پاسے دس گاندھن ماتا
ایہہ تُوں نِت کیوں پچُھنی ایں؟
سُکّی کالی شاہ کِکری
ہانن نانی میری دی
پُشتو پُشتی عطر بنیندی
آہندی اے ’سوہنا چَھوڈے ماس نہیں ہوندے؟
چھال سار ای ہوندی اے کہ
سار دا کتیا وستر ہو کے اوہدا ننگ کجیندی اے
جیوندے جی وی رُکھ ای نیں
تے اِک رُکھ سارا جنگل اے
وِچے ای رانجھے لُک رُکھ ہوئے ہوندے نیں
چھوڈے لاہون والیاں نُوں ایہہ سُوہ نہیں لگدی
وئی دُوجیاں دے لاہون نال
اوہناں دے اپنے وی پئے لہندے نیں‘،
میں مائی گاندھن دے پَیر پھڑے
’چن، پَیراں سِراں دے چَھوڈے
وکھو وکھ تے نہیں نا ہوندے‘
آکھ ایہہ انگل نکّ میرے تے پھیر اوہ ٹُر گئی،
عجب واشنا ہئی
مینوں جہان ای ہور ہو دِسیا
کم میں چَھوڈے لاہون دا چھڈیا
قُلی ہو گیا ٹیشن تے
سہج سبھا نہیں
چَٹّی ٹیشن ماسٹر صاحب دی بھرنی پئی
ادھ انگریز آہے اوہ
پُورے ہوندے تے وڈی سفارش باجھوں
کم نہ مِلنا ہا،
اوہ اساڈے وس کِتھوں“،
گڈی آ گئی
رکھ بیگ اوس پیسے پھڑے
مُونہہ کول کر آہندا اے
”چَھوڈے تے ایتھے وی لہہ ڈھیریاں ہوندے نیں پئے،
جد تائیں سارے رُکھ رانجھن نہ ہو ونجن
جنگل ایہہ لاکھی نہیں ہونا،
چلو پھیر سہی“
اکھ مار اوہ ٹُر گیا
گڈی دی سِیٹی وج گئی
بہہ اندر میں بُھل گیا کِتھے لہنا اے