فرید بھنڈار

ویکھ فریدا جو تھیا، شکر ہوئی وِس

سائیں باجھوں اپنے، ویدن کہیئے کِس

شکّر ہے کیہ، ایہہ مِٹھ ہے بھوئیں رچی، پانی رسی- ایہہ گنّے دیاں جڑھاں وچ سردی توڑوتوڑ اوہدے تن وچ سما گئی- بندیکی سُرت ایہنوں پچُھاتا تے بھوئیں نُوں راہ کے، رُت جاچ کے، ایہنوں فصل کر اُگایا، تے وت پِیڑ کے ایہدی رَوہ کڈھی، سیک پکائی تے شکّر کیتی- ایہہ ساری کرت بندیکی گھال اے-

پر اگوں کیہ تِھیا- بھوئیں وال ویہار آ گیا- شکر بھوئیں والاں دی ملّ ہوئی- اوہناں وِکاؤ وست کر منڈی دھری تے وٹّے لاہے نال ساڈی گھال نُوں قابُو رکھن دا پربندھ پکیرا کری آئے- ساڈی ہستی ساڈی اپنی نہ رہی- ساڈا جِیون غُلامی بن گیا- ساڈی بنائی شکر وِس ہو ساڈی موت دا کارن بن گئی-

فرید ایس دُکھ دا اُپا قُدرت وِچ ای پئے بھالدے نیں - قُدرت نے ای بندِیکے تن من وچ ویہر تے نابری دھر کے ملّ اُتھلنہاری سکت دینی ہے اوہنوں، تے وِس نُوں وت شکّر کراونا اے-

قُدرت دی کار جیویں گنّے وچ ہے تیویں منس وچ وی ہے- دوئے قُدرت دے انگ جو ہوئے- ملّ ویہار دا آہر ہے قُدرت دی کیتی دا تروڑ-

قُدرت دی کیتی سگویں رہے تے ملّ کِتھوں آوے-

شکر لفظ دے ہور وی ارتھ نیں - شکر بھگ وی ہے، وسیلہ نَر نار دے نینہہ انند راہیں اِک تھیون دا- جیون نُوں نواں کر مُڑ جاون دا- سو شکر سوما ہے اننت جیون دا- جدوں ایہہ نر دی مَلّ بنی تاں جنی دی ہوند وِجوگی گئی- گھنِیاں نے ویہاری دسنی نُوں من لیا- ویہاری دسنی ایہو ہے جو وِجوگی ہوند ای اصل ہوند اے- (مَلّ ویہار بنیا ای جِیون دے ست نُوں، سانجھی کرنی ونڈ ورتنی نُوں تج کے ہے-) سو گھنِیاں جنِیاں تے وِجوگ ہنڈاون وچ رُجھ گئیاں - پر وِرلیاں دے اندر انکار اُسریا تے اوہناں مَلّ ویہار دے تروڑ بھالن لئی نوِیاں جُڑتاں بنائیاں - تے مَلّ ویہار وِچ رہندیاں ست جِیون دی چَس مانی- گھنِیاں وچ وی نَر مَلّ دی ناہی دے اَیر تے ہے نیں، پر بہوں دبِیجے- اوہناں نوں بھال کے موہرے کرن لئی جیہڑی گھال دی لوڑ اے گھنِیاں اوہنوں ولائی بیٹھیاں نیں -