اپنا ای بِلّا اے
گھر دا جمیا پلیا،
کدیں کدائیں اِک دو دِن کِتے وانڈھے وی ٹُر جاندا اے
بالاں نوں چِنتا لگ جاندی اے
پرت آوندائے تاں سُکھ دا ساہ اوہ لیندے نیں،
اج میں ویڑھے نکلیاں
گھنٹہ ادھا ویڑھے پِھر کے لتاں
سِدھیاں کرن وی ہویا حِیلہ وسِیلہ کم دا ای،
رُکھ پکھو دا درس دان وی
مِل جاندا اے وِت سِر،
اندرلے بُوہیوں باہر دے بُوہے تائیں گیڑا
راہ وچ مُڑدی کندھ دے موڈھے اُتے ویکھاں،
بِلّا،
سہنسے جیہے ایویں دِل وچ پھیرا پایا اے
ایہہ اُپروں چھال نہ کڈھ مارے
بانہہ جھرِیٹے میری،
لنگھدے نوں تاڑدا اے پیا،
واقف اکھیاں اوہدیاں وچ مینوں
مِیسن جیہی وی سہی ہوئی اے،
پُھل پتراں ول تک میری وی تھئی اے اوپری،
اگلے پھیرے اوہدے کول کھلو میں ہیٹھاں آہناں
اُپر نہ چڑھ بہندوں
سانگے ساڈے وچ ایہہ تریڑ نہ پَیندی
سگویں رہندی سانجھ پَتِیج،
آیاں اگلے پھیرے، اچنبھا،
موڑ لیائے اوس مُونہہ
پُوچھل ایہدھر کر اوہ بہہ گیائے،
میری تسَلّا کیتی او
کہ رُس بیٹھائیں،
پُوچھل پئی ہلدی اے
بوہکر ہے کہ چھانٹا میں کیہ کہہ سکناں