سُکنے پائی ترپال اساڈی
ایہہ مُونہہ وِچ کیہ پئی گاوندی اے
جو کُجھ کجیو جے میرے نال
دُھپ نہیں گیا
اُتر گیا اے میرے اندر
وچو وچ پیا بندا جے ہُن جال تنی کے
وچ تہاڈے چھٹ کوئی جیہڑی رہ گئی اے ان کجی اچیتی
بھال سمھال اوہنے لینی اے
میں باہروں تے آئی کوئی نہیں
انگریز اپنا کاج کرن لئی
نواں کرا مینوں وچ داج دے دے گئے نیں
وِچھدی آئی نُوں مینوں سمجھو ہوئے ہزاراں سال
میری سُنو تے
ہِک وِسوے لئی پاؤ زِویں تے مینوں
(پندراں اکھ جھمکاں ہِک وِسوا جوڑدیاں نیں)
وت ویکھو درزن خاک
ترپال تہاڈی سُکی نُوں
کیہڑی چھوہ نال تر کر کے
ویتر اپنا ننگ لباس
کیویں تہانوں پہناوندی اے