صُراحی تانبے دی
اوہنے نال سٹُول تے رکھی ہوئی اے،
بھر اوہدے وِچوں گلاسی وِچ وِچ پِیندا اے،
نویں آئے گئے نُوں کیہ پتہ
ایہو سمجھدے نیں اوہ تریہایا اے،
مائی پُرانی جیہڑی گھنٹی مار کے سدّی آؤندی اے
تے شے لوڑِیندی اوہنوں دے جاندی اے
جانُو آہی ہے تریہہ ایہہ کاہدی،
پڑھیاں لِکھیاں دی سُرت نُوں پِینگھ بنا کے
اپنی پچھان نُوں اُتے بٹھا کے
جُھوٹا امُکّ دواون دی،
ایہہ وی پتہ ہا اوہنوں
پچھان ایہہ ہے تے زوراوری تُھڑ جائی
اکھراں دے جوڑے رنگ برنگے
پا پا نِکلدی اندروں ساہویں آوندی اے