چاء اچن چیت تے چڑھ نہیں پوندا
رُت پرتن وِچ ویلا کُجھ تے لیندی اے
کدے ادھ ہاڑ وِچ ساون سُنگھن لگ پوندائے،
کھنگورا گھنیئر دا
کدے ادھ بھادریں پوندا اے کنّیں،
چاء میرا پر رُت ہا کہ کُجھ ہور؟
مینوں چاء ہا کاہدا
نچن دا، گاون دا
کہ چِتر بناون دا
ایہہ وی پک نہ آہا اوس ویلے نہ ہُن اے،
اِک یار میرے نُوں چاء ہا ڈبِیاں کٹھیاں کرن دا سِگٹاں دِیاں
کَینچی تار ای بُہتیاں،
وِچ وِچ کَیپسٹن گولڈ فلیک وی کوئی کوئی،
ڈبِیاں چ لبھ لبھ
نِکے نِکے اوس روڑے بھرنے،
دسِیں پندھرِیں دِنیں
جا بُڈھے دریا تے ڈبی اِک ڈوب آنی،
''بیڑی ڈُب گئی اے'' اساں آکھناں
''نہیں نہیں ٹُبھی مار کے راوی وِچ گئی اے،
سمندر اپڑ جہاز اوہنے بن کے ولایت جا وڑنائے،''
اِک ہور یار نُوں چاء ہا
سُرمہ کھور کے سیاہی بناون دا،
لِکھ ناں نڑینویں چٹے کاغذ تے
پنجاں ہوراں نُوں پہنچاون دا،
اوہ پنجے پنج پنج ہوراں نُوں ورتاون
چل سو چل ایویں اگے توں اگے،
جیہڑا کرے اوہدی اکھ کدے نہیں آوندی،
چِتر جاں واہن لگناں
ڈھیر میں لاونے،
پتے کٹھے کر مشہوراں دے
واہے چِتر اوہناں نُوں پاونے،
جاں نچن دا چاء آونا
واہن اُنگلاں نُوں بُھل وینا،
بھا بناونے، تال نبھانی
آئے گئے نُوں دس دس ٹورن وِچ دیہاڑی لانی،
وت جاں گاون ول آ جانا
نچے نُوں پُھوڑھ وِچھا دینا،
کڑک گُڑھک تاناں دی
مُرکی دی سرک پھڑک
مُندری کر کر سُنیئر کناں نُوں وِنّھ پوانی،
ہُن ٹوہ ایہا اے:
چاء کیہ اے، چڑھدا کیوں اے،
بجُھی ہوئی کوئی بتی اے جیہڑی
بل کے اپنا آپ وکھاون لوچدی اے؟
پر اکھیں سِجھ تے ویہندیاں نہیں
نہ بتی دِیوا،
جو کُجھ لوء وِکھالے اوہا ویکھدیاں نیں
جے اکھیاں سِجھ ویکھن لگن
تے آپ اسُجھ ہو جاون،
کیہ آہی اوہ بتی
کیہ وکھالن لوڑدی آہی
کیوں بجُھی اوہ، کِس بجُھائی،
چاء جے نچن گاون واہن راہیں لوء ہو جاوے
تاں ایہہ متے سُجھاوے